Changes in Red Meat Consumption and Subsequent Risk of Type 2 Diabetes Mellitus - Three Cohorts of US Men and Women

 
Pan A, Sun Q, Bernstein AM et al.
JAMA Intern Med. 2013;():1-8. doi:10.1001/jamainternmed.2013.6633
 

Achtergrond

Consumptie van rood vlees is consequent gerelateerd aan een verhoogd risico op type 2 diabetes mellitus (T2DM)[1-3]. Vaak was echter beperkte follow-up informatie voorhanden, daarmee negerend dat eetgedrag kan veranderen in de tijd. Het is relevant te evalueren of veranderingen in rood vleesconsumptie in de loop van de tijd gevolgen hebben voor het risico op T2DM.
Deze studie analyseerde daarom data van 3 Harvard cohort studies, namelijk de Health Professionals Follow-up Study (HPFS), de Nurses’ Health Study (NHS) en de Nurses’ Health Study II (NHSII). Herhaaldelijke metingen van rood vleesinname en andere dieetbestanddelen werden elke 4 aar uitgevoerd. Gegevens over leefstijlfactoren en medische geschiedenis werden ook verzameld. Follow-up tijd was tot 20 jaar, hetgeen het mogelijk maakte om de associatie tussen dynamische veranderingen in rood vleesconsumptie en het risico op T2DM te onderzoeken.

 
Belangrijkste resultaten

• In vergelijking tot mensen wiens inname relatief stabiel bleef in elke 4-jaarsperiode, liepen degenen die hun rood vleesconsumptie vergrootten meer risico (P<0.001 in alle 3 de cohorten). Verhogen van de vleesconsumptie met meer dan 0.50 porties per dag was geassocieerd met 48% verhoogd risico in de volgende 4 jaar (gepoolde HR: 1.48, 95%CI: 1.37-1.59).
• Na correctie voor initiële BMI en gelijktijdige gewichtstoename, was de associatie tussen verhoging van de rood vleesconsumptie met 0.50 porties/dag en T2DM risico matig afgezwakt (HR: 1.30, 95%CI: 1.21-1.41).
• Een matige stijging (0.15-0.50 porties/dag) van rood vleesinname was ook geassocieerd met een verhoogd risico op T2DM voor (gepoolde HR: 1.21, 95%CI: 1.13-1.30) en na (HR: 1.15, 95%CI: 1.07-1.23) correctie voor initieel BMI en gewichtstoename.
• Na een afname van de rood vleesconsumptie werd geen verminderd risico op T2DM gezien in een 4-jarige periode. Wanneer rood vleesconsumptie echter werd gerelateerd aan het risico op het ontwikkelen van T2DM in de gehele follow-up periode, was een afname van de consumptie van meer dan 0.50 portie/dag geassocieerd met een verminderd risico voor (gepoolde HR: 0.86, 95%CI: 0.80-0.93, en HR: 0.90, 95%CI: 0.83-0.97 na correctie voor initiële  BMI en gewichtstoename).
• Een significante interactie werd gezien tussen initiële BMI en veranderingen in rood vleesinname, in relatie tot T2DM risico. In niet-obese individuen, was het verhoogde T2DM risico of hoge inname (>0.50 porties/dag) van rood vlees groter (HR: 1.65, 95%CI: 1.48-1.84) dan in obese individuen (HR: 1.14, 95%CI: 1.02-1.27).

 

Conclusie

In 3 grote prospectieve cohorten van Amerikaanse mannen en vrouwen, werd een positieve associatie gevonden tussen 4-jaarsstijging in rood vleesconsumptie en opvolgend 4-jaarsrisico op T2DM, onafhankelijk van initiële rood vleesinname en veranderingen in andere leefstijlfactoren. Het verlagen van rood vleesconsumptie was niet geassocieerd met een acuut verlaagd risico, maar het liet wel een langdurige afname van het risico op T2DM zien. Deze gegevens doen vermoeten dat het effect deels maar niet geheel wordt gemedieerd door obesitas en gewichtstoename.
 

Redactioneel commentaar [4]

Deze studie heeft waardevolle informatie voor hen die strategieën overwegen om het risico op T2DM te verlagen. De classificatie van vlees op grond van zijn ‘roodheid’ is geen gepaste manier om de categorie vlees die onderzocht is te omschrijven. De kleur van vlees wordt bepaald door de hoeveelheid myoglobine, of in mindere mate hemoglobine. Sommige delen van kip hebben meer myoglobine dan varken en stukjes tonijn bevatten bijna twee keer zoveel myoglobine als rundvlees. De omschrijving van rood vlees als een voedselcategorie is daarom mogelijk misleidend en heeft weinig waarde. De hoeveelheid verzadigde vetzuren (SFA) is mogelijk een betere omschrijving van het soort vlees met het meeste effect op het risico dan de hoeveelheid zuurstofdragende eiwitten. Recente studies die lieten zien dat alleen de consumptie van verwerkt vlees (rijk aan SFA en totale vetzuren), maar niet van ander vlees, was geassocieerd met een groter risico op incidente coronaire hartziekte, beroerte en T2DM, wijzen in die richting. Effecten van dieetvetten zoals palmitaat en stearaat op insulineresistentie zijn beschreven. Het is echter erg moeilijk om de effecten van deze dieetvetzuren gecontroleerd te bestuderen in een observationele studie. Publieke gezondheidscampagnes zouden meer moeten focussen op het eten van de goede type vetten, in plaats van een bepaald soort vlees. En dat kan ook rood vetarm vlees betekenen.

Referenties

1. Aune D, Ursin G, Veierød MB. Meat consumption and the risk of type 2 diabetes: a systematic review and meta-analysis of cohort studies. Diabetologia. 2009; 52(11):2277-2287.
2. Micha R, Wallace SK, Mozaffarian D. Red and processed meat consumption and risk of incident coronary heart disease, stroke, and diabetes mellitus: a systematic review and meta-analysis. Circulation. 2010;121(21):2271-2283.
3. Pan A, Sun Q, Bernstein AM, et al. Red meat consumption and risk of type 2 diabetes: 3 cohorts of US adults and an updated meta-analysis. Am J Clin Nutr. 2011;94(4):1088-1096.
4. Evans WJ. Oxygen-Carrying Proteins in Meat and Risk of Diabetes Mellitus. JAMA Intern Med. 2013;():1-2. doi:10.1001/jamainternmed.2013.7399  

 

Klik door naar de online versie van dit artikel