Principal results from Prevention And Treatment of Hypertension With Algorithm based therapY (PATHWAY): comparison of single and combination diuretics in essential hypertension - PATHWAY-3

Gepresenteerd op het ESC Congres 2015 door: Morris Brown (Cambridge, UK)
 

Achtergrond

Thiazidediuretica zoals hydrochloorthiazide (HCTZ) zijn de eerstelijns behandeling van hypertensie geweest gedurende enkele decennia, maar het gebruik ervan is afgenomen vanwege de vrees dat ze het risico op diabetes verhogen. Dit risico is waarschijnlijk te wijten aan uitputting van kalium door thiazidediuretica. Kaliumsparende diuretica zoals amiloride bieden een mogelijke oplossing, maar het theoretische risico van hoge kaliumgehaltes vereist extra monitoring. De combinatie van beide diuretica bij een lagere dosering dan normaal kan deze veranderingen in kalium neutraliseren, terwijl tegelijkertijd natriumexcretie wordt verhoogd via twee verschillende mechanismen in de nieren, waardoor de bloeddruk meer wordt verlaagd dan met elk afzonderlijk diureticum.
PATHWAY-3 onderzocht dit in 399 obese, hypertensieve patiënten (gemiddelde leeftijd 61-63 jaar) die een indicatie voor diuretische behandeling hadden, en ten minste één extra component van het metabool syndroom. Patiënten werden gerandomiseerd naar ofwel amiloride 10 mg alleen (n = 132), HCTZ alleen 25 mg (n = 134) of een combinatie van beide in halve dosis (n = 133) gedurende 12 weken, gevolgd door nog eens 12 weken dubbele dosis voor alle groepen.
 

Belangrijkste resultaten

• Voor het primaire eindpunt (de verandering ten opzichte van baseline in een orale glucose tolerantie test (OGTT) ) was er een significant verschil tussen de amiloride en HCTZ groepen, met stijgende glucoseniveaus in de HCTZ groep en dalende in de amiloridegroep. Het gemiddelde verschil in bloedglucosepiegel tussen de twee groepen was 0,55 mmol/L (P = 0,009) over de studieperiode.
• Bloedglucosespiegels bleven ongewijzigd bij patiënten op combinatietherapie, met een significant verschil van niveaus in de HCTZ groep (0,42 mmol / L; P = 0,048).
• Het secundaire eindpunt bloeddrukcontrole was aanvaardbaar en vergelijkbaar in beide armen van de afzonderlijke middelen, met een daling van 14,7 mmHg in de amiloride-groep en 14,0 mmHg in de HCTZ groep.
• Het antihypertensieve effect was het grootst in de combinatiegroep met een additionele daling van 3,4 mmHg ten opzichte van de HCTZ-groep (P = 0,007). De combinatie was neutraal voor glucose en K+.
• Amiloride werd goed verdragen, zonder gevallen van K+ > 5,8 mmol/L ondanks ACEi / ARB behandeling.

 

Conclusies

De combinatie van amiloride en HCTZ bij equipotente doseringen versterkt de gewenste effecten van elk middel afzonderlijk op de bloeddruk en neutraliseert de ongewenste veranderingen in bloedglucose en kalium.
Tijdens de persconferentie merkte dr. Brown op dat amiloride op zichzelf een zeer goed middel is - minstens zo effectief als HCTZ; en dat het combineren van een halve dosis ervan met een halve dosis van HCTZ een 'win-win' is - betere bloeddruk, lager glucose en geen verandering in kalium.
Tijdens de discussie werd gevraagd waarom deze oudere medicijnen buiten gebruik zijn geraakt. De ongunstige metabole effecten zullen eraan hebben bijgedragen dat de aandacht verschoof naar nieuwere geneesmiddelen. Bovendien worden oudere medicijnen vaak gebruikt in suboptimale doseringen, waardoor het vertrouwen in hun werkzaamheid afneemt. Bij kaliumsparende diuretica zijn artsen over het algemeen erg bezorgd over hyperkaliëmie.
PATHWAY-2 en PATHWAY-3 laten zien dat kaliumsparende diuretica effectief en veilig zijn, en voorkeursbehandeling kunnen zijn voor de behandeling van hypertensie.
 
- Onze berichtgeving is gebaseerd op de op het ESC congres verstrekte informatie -

Het ESC Journaal 2015 is mede mogelijk gemaakt door een unrestricted educational grant van MSD.