Klinisch voordeel van PCSK9 remming in hoog-risico diabetespatiënten op insuline

Achtergrond

LDL-c verlaging met statines, of in combinatie met ezetimibe, leidt tot significante daling van CV events in diabetespatiënten [1]. De huidige richtlijnen bevelen een streefwaarde aan voor LDL-c van<70 mg/dL (1.8 mmol/L) of zelfs <50 mg/dL (1.3 mmol/L0, en/of een daling van ≥50% vanaf baseline, in mensen met T2DM of T1DM met hoog of zeer hoog CV risico [2-4]. Een aanzienlijk deel van de diabeten behaalt deze streefwaarden niet in real-life studies, en daardoor worden zij blootgesteld aan een significant residueel CV risico [5].

In de fase 3b gerandomiseerde, dubbelblinde, placebogecontroleerde, parallelgroep, multicenter ODYSSEY-DM-INSULIN studie, werd de effectiviteit van alirocumab, een antilichaam gericht tegen PCSK9, geëvalueerd in insuline-behandelde mensen met T1DM of T2DM met hoog CV risico, die hun LDL-c streefwaarde niet behalen ondanks maximaal getolereerde statinebehandeling, met of zonder andere lipidenverlagende therapie (LLTs).

De studie bestond uit een screeningperiode van maximaal 3 weken en een dubbelblinde behandelperiode van 24 weken, gevolgd door een veiligheidsobservatieperiode van 8 weken. 441 patiënten met T2DM en 76 met T1DM werden gerandomiseerd naar alirocumab of placebo (2:1). Alirocumab werd toegediend in een startdosering van 72 mg Q2W, met een geblindeerde optitratie naar 150 mg Q2W in week 12 als LDL-c ≥70 mg/dL waren in week 8. Andere LLT was stabiel gedurende de studie.

Belangrijkste resultaten

• In de algemene studiepopulatie was het primaire effectiviteitseindpunt van least squares (LS) gemiddelde (SE) % verandering van berekende LDL-C niveaus van baseline tot week 24 –50.1% (1.9%) voor alirocumab en -1.3% (2.4%) voor placebo, met een verschil tussen groepen van –48.8% (2.5%; P<0.0001). in deelnemers met T2DM was het verschil tussen de groepen –49.0% (2.7%; P<0.0001) en het was –47.8% (6.5%; P<0.0001) in diegenen met T1DM.
• Alirocumab resulteerde in significante reductie vanaf baseline tot week 24 (verschil vs placebo) in niveaus van non-HDL-C (–38.7%; P<0.0001), apolipoproteïne B (ApoB) (–36.7%; P<0.0001), totaal cholesterol (–27.6%; P<0.0001), en Lp(a) (–18.4%; P<0.0001), evenals in een significante stijging van HDL-C (verschil vs placebo 4.4%; P<0.01).
• In week 24 was het aandeel individuen dat LDL-C <70 mg/dL behaalde 76.4% in de alirocumabgroep en 7.4% in de placebogroep (P<.0001), en de proporties die LDL-C <50 mg/dL behaalden waren respectievelijk 50.7% en 2.7% (P<0.0001).
• het aandeel patiënten met ten minste één behandeling-gerelateerde bijwerking (TEAE) was vergelijkbaar tussen de behandelgroepen. Stoppen met behandeling als gevolg van TEAE kwam voor in 4.9% in de alirocumabgroep en in 2.4% in de placebogroep. TEAEs leidend tot stoppen waren hoofdpijn, cognitieve stoornis, allergische dermatitis en myalgie.
• In de T2DM populatie had 3.2% van de met alirocumab behandelde patiënten persistente anti-drug antilichamen met een lage titer. Dit gold voor 2.1% van de T1DM deelnemers.
• Het aandeel van deelnemers in de alirocumabgroep met neutraliserende anti-drug antilichamen in week 12 en week 24 was 2.1% en 0.7% in de T2DM populatie, en 0% en 2% voor T1DM.
• De deelnemer-gerapporteerde acceptatie van subcutane injectie van de studiebehadneling was hoog en liet geen significant verschil zien tussen de behandelarmen ten aanzien van beleefde effectiviteit, acceptatie van bijwerkingen, zelf-injectie-effectiviteit (vertrouwen in zelf-injectie), mate van gemak van injectie, of algemene acceptatie voor zowel de T2DM als T1DM populaties.

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op Diab Obesity Metab