Systemische ontsteking op middelbare leeftijd kan de ontwikkeling van witte stof dysfunctie bevorderen

Achtergrond

Ouderen hebben vaak ziekte van de kleine bloedvaatjes in de hersenen (cerebral small vessel disease [SVD]) en witte stof (white matter [WM]) afwijkingen, wat geassocieerd is met cognitieve achteruitgang en dementie [1,2]. Het is niet duidelijk of systemische ontsteking bijdraagt aan de pathogenese van deze structurele hersenafwijkingen.

In deze subanalyse van de Atherosclerosis Risk in Communities (ARIC) studie werden de relaties tussen high-sensitivity (hs)CRP op middelbare leeftijd en metingen van WM hyperintensiviteit (WMH) volume, diep en periventriculaire WM microstructuur (fractionele anisotropie en gemiddelde diffusiviteit [MD], herseninfarcten en kleine hersenbloedingen (cerebral microbleeds [CMBs]) op latere leeftijd bestudeerd in volwassenen zonder dementie. Omdat ras en APOE ε4 allelstatus het effect van ontstekingsstimuli op vasculaire functie kunnen beïnvloeden, werd ook het modificerende effect van elk van deze factoren bestudeerd.

ARIC is een doorlopende, gemeenschap-gebaseerde, prospectieve studie, die aanvankelijk 15792 volwassenen van 45-65 jaar omvatte, van wie 1978 deelnemers een MRI van de hersenen ondergingen. Deelnemers met slechte of onvolledige MRI gegevens, of met ontbrekende hsCRP of andere covariaten gegevens, evenals degenen met dementie, chronische ontstekingsziekten, intracraniële afwijkingen, en een ander rassen dan wit of zwart, werden uitgesloten, waardoor 1485 deelnemers overbleven voor de analyse.

Belangrijkste resultaten

• Gemiddelde tijd tussen hsCRP meting en MRI was 21 jaar (SD 0.9). Personen met een hoog hsCRP niveau op middelbare leeftijd waren vaker vrouw, zwart, gediagnosticeerd met hypertensie, HF en artritis, hadden een lager opleidingsniveau, minder APOE ε4 allelkopieën, en hoger niveau van vasculaire risicofactoren.
• In de primaire analyse waren hogere hsCRP niveaus slecht marginaal geassocieerd met groter WMH volume. Er was echter een significante associatie tussen elke SD toename in hsCRP niveau en groter WMH volume in deelnemers met ≥1 kopie van het APOE ε4 (0.14 SD; 95% CI: 0.01–0.26; P=0.032), maar niet in APOE ε4-negatieve deelnemers (0.03 SD; 95% CI: −0.06 tot 0.11; P=0.522)
• Wegingsanalyses die rekening houden met verschillende uitval, versterkten de associatie tussen hogere hsCRP niveaus en groter WMH volume.
• Hogere hsCRP niveaus op middelbare leeftijd waren geassocieerd met lagere fractionele anisotropie en grotere MD binnen diepe WM, als ook lagere fractionele anisotropie binnen periventriculaire WM.
• Er was een significante interactie van ras op hsCRP niveau voor MD binnen de periventriculaire WM (P interactie=0.011). De associatie tussen hogere hsCRP op middelbare leeftijd en verminderde periventriculaire WM microstructurele integriteit was significant sterker bij zwarte, vergeleken met witte, deelnemers.
• De associaties tussen hsCRP niveaus en diepe WM microstructurele integriteit verschilden niet per ras en er was geen bewijs voor wijzigingen van het effect door APOE ε4 status.
• Na rekening te hebben gehouden met verschillende uitval, waren de associaties tussen hogere hsCRP niveau en verminderde periventriculaire microstructurele integriteit versterkt, vooral in witte deelnemers.
• Corticale en lacunaire infarcten en CMBs waren aanwezig op MRI in respectievelijk 10% (n=148), 17% (n=257) en 25% (n=36). Er werd geen associatie tussen hsCRP niveau op middelbare leeftijd met aanwezigheid van corticale or lacunaire infarcten, CMB aanwezigheid of SVD-samengestelde score gevonden.

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op Stroke