PCSK9 inhibitie vermindert atherogene lipideniveaus bij T2DM patiënten met gemengde dyslipidemie

Alirocumab versus usual lipid-lowering care as add-on to statin therapy in individuals with type 2 diabetes and mixed dyslipidaemia: The ODYSSEY DM-DYSLIPIDEMIA randomized trial

Literatuur - Ray KK, Leiter LA, Müller-Wieland D, et al. - Diab Obes Metabol 2018; published online ahead of print

Achtergrond

Gemengde dyslipidemie verhoogt het CV risico van patiënten met type 2 diabetes (T2DM) en wordt gekenmerkt door verhoogde triglyceriden (TGs), lage niveaus van hoge dichtheid lipoproteïne cholesterol (HDL-c), terwijl lage dichtheid lipoproteïne cholesterol (LDL-c) niveaus normaal kunnen zijn [2,3]. Het is niet bekend of proproteïne convertase subtilisin-kexin type 9 (PCSK9) remming voordeel geeft in deze context.

In de ODYSSEY DM-DYSLIPIDEMIA trial werd de effectiviteit en veiligheid van alirocumab versus lipideverlagende therapie (UC) bepaald in hoog risico T2DM patiënten met gemengde dyslipidemie.

ODYSSEY DM-DYSLIPIDEMIA was een gerandomiseerde, open-label, parallelle groep, multicenter trial, die individuen van ≥18 jaar includeerde met T2DM en gemende dyslipidemie, wiens niet-HDL-c niet voldoende onder controle was ondanks maximaal getolereerde statinetherapie voor ≥4 weken, zonder andere lipideverlagende therapie, of degenen die statine-intolerant waren, en degenen die of een gedocumenteerde geschiedenis van CVD of ten minste 1 extra CV risicofactor hadden, en een geglyceerd hemoglobine (A1c) niveau <9% [13%].

413 patiënten werden opgenomen in deze analyse. Gemengde dyslipidemie was gedefinieerd als niet-HDL-c ≥2.59 mmol/L (≥100 mg/dL) en TG's ≥1.70 mmol/L (150 mg/dL) maar <5.65 mmol/L (500 mg/dL). CVD was gedefinieerd als coronaire hartziekte, perifere arteriële ziekte of ischemische beroerte. Deelnemers werden gestratificeerd op basis van de behoefte om geen lipideverlagende therapie toe te voegen of lipideverlagende therapie toe te voegen die fenofibraat, omega-3-vetzuren, ezetimibe, nicotinezuur omvatten en werden gerandomiseerd in een 2: 1-verhouding om bovendien ofwel open-label alirocumab 75/150 mg elke 2 weken (Q2W) of UC gedurende 24 weken te ontvangen. Het primaire eindpunt voor werkzaamheid was de percentuele verandering in niet-HDL-c vanaf de start tot week 24.

Belangrijkste resultaten

De belangrijkste percentuele veranderingen van start tot 24 weken met alirocumab vs. UC waren:

niet-HDL-c: -37.3 (SE: 3.0)% vs. –4.7 (SE: 3.3)%; –32.5% verschil; P<0.0001
LDL-c: -43.3% vs. -0.3%; -43% verschil; P<0.0001
Totaal cholesterol: -27.4% vs. -2.8%; -24.6% verschil; P<0.0001
TGs: -13.0% vs. -8.8%; -4.2% verschil; P=0.2191
HDL-c: +14.5% vs. +8.2%; 6.2% verschil; P=0.0026
ApoB: -33.8% vs. -1.6%; -32.3% verschil; P<0.0001
Lp(a): -23.7% vs. +3.7%; -27.4% verschil; P<0.0001
LDL-p aantal: -41.6% vs. -3.9%; -37.8% verschil; P<0.0001
LDL-p grootte: -1.5% vs. +0.3%; -1.8% verschil; P<0.0001

Resultaten voor de UC strata waren vergelijkbaar met de algemene analyse.

In week 24 bereikten meer dan tweederde van alirocumab-behandelde individuen niveaus van niet-HDL-c<2.59 mmol/L (<100 mg/dL), LDL-c<1.81 mmol/L (<70 mg/dL) en ApoB<80 mg/dL. Bovendien bereikten een groter aantal individuen in de alirocumab groep vs. UC een vermindering in LCL-c vanaf de start van ≥50% (55.2% vs 3.8%).

Conclusie

Bij personen met T2DM en gemengde dyslipidemie die niet voldoende onder controle zijn ondanks maximaal getolereerde statinetherapie, verminderde de toevoeging van de PCSK9 remmer alirocumab hun atherogene lipideniveaus effectiever in vergelijking met de gebruikelijke lipideverlagende therapeutische benaderingen.

Referenties

Toon referenties