Cardiovasculaire Geneeskunde.nl

Vergelijkbare effecten van training op inspanningstestduur en klinische uitkomsten in HFrEF, ongeacht de fysieke inspanning bij baseline

Influence of Baseline Physical Activity Level on Exercise Training Response and Clinical Outcomes in Heart Failure: The HF-ACTION Trial

Literatuur - Mediano MFF, Leifer ES, Cooper LS et al. - JACC: Heart Failure. 2018: 6(12); 1011-1019

Introductie en methoden

Hoewel is aangetoond dat aerobe training functionele capaciteit verbetert en mogelijk klinische events verlaagt in patiënten met chronisch hartfalen (HF), blijft de invloed op mortaliteitsreductie tegenstrijdig [1-3]. Deze tegenstrijdige observaties kunnen deels worden verklaard door verschillen in lichaamsbeweging (PA) bij baseline, omdat PA-waarden belangrijke voorspellers zijn voor klinische en mortaliteitsuitkomsten in HF patiënten [4-6]. De invloed van baseline PA-waarden op het trainingseffect is echter onbekend bij patiënten met HF. Deze secundaire analyse van de Heart Failure-A Controlled Trial Investigating Outcomes of Exercise TraiNing (HF-ACTION) trial evalueerde daarom de invloed van baseline PA-waarden op trainings-geïnduceerde effecten en klinische events in poliklinische patiënten met HFrEF.

De multicenter, internationale, gerandomiseerde HF-ACTION trial includeerde 2331 stabiele poliklinische patiënten van de Verenigde Staten, Canada en Frankrijk met LVEF <35% en symptomen van NYHA functionele klassen II tot IV ondanks optimale HF behandeling, die aangaven niet meer dan eenmaal per week middelmatige tot hoge-intensiteitsinspanning te hebben geleverd gedurende de voorgaande zes weken. Geschikte patiënten (n=1494) werden gerandomiseerd naar training (50.3%) of standaardzorg (49.7%). Training bestond uit drie sessies per week van loopbandtraining of fietstraining op een hometrainer onder begeleiding, gevolgd door gelijktijdige thuisgebaseerde oefeningen tweemaal per week gedurende de eerste 36 sessies en deelnemers werden dan volledig overgezet op een thuisgebaseerd-trainingsprogramma voor vijf dagen per week gedurende twee tot vier jaar. Deelnemers werden verder ingedeeld in tertielen op basis van zelfgerapporteerde PA bij baseline met behulp van de International Physical Activity Questionnaire–Short Form (IPAQ-SF). De mediane follow-up was 30.5 maanden.

In de secundaire analyse bestonden eindpunten uit primaire (mortaliteit door alle oorzaken of ziekenhuisopname door alle oorzaken) en secundaire (CV mortaliteit of CV ziekenhuisopname en de samenstelling van CV mortaliteit of HF ziekenhuisopname) uitkomsten van de HF-ACTION trial, en veranderingen in inspanningscapaciteit gedurende de follow-up (3 en 12 maanden) die werden gemeten door piek-zuurstofopname (VO2), cardiopulmonaire inspanningstest (CPET)-duur en een 6-minuten looptest (6MWT)-afstand.

Belangrijkste resultaten

Baseline PA en effect van training op inspanningscapaciteit

Baseline PA en effect van training op mortaliteit/ziekenhuisopname

Conclusie

In de ACTION-HF trial was een hogere PA bij baseline geassocieerd met een beter klinisch profiel in stabiele poliklinische patiënten met HFrEF. Een programma met thuisgebaseerde training onder begeleiding verbeterde significant inspanningstestduur in vergelijkbare mate in alle baseline PA-tertielen, maar significante verschillen in klinische uitkomsten werden niet gezien in PA-tertielen tussen subgroepen gerandomiseerd naar training versus standaardzorg.

Referenties

Toon referenties

Vind dit artikel online op JACC: Heart Failure

Deel deze pagina met collega's en vrienden: