Effecten van SGLT2-remmer op klinische uitkomsten in acuut gedecompenseerd HF patiënten

Introductie en methoden

De DAPA-HF studie toonde recent aan dat de SGLT2-remmer dapagliflozine het risico op HF ziekenhuisopname en CV sterfte reduceert in patiënten met vastgesteld chronisch HF met verminderde ejectiefractie (HFrEF), met en zonder diabetes [1]. De voordelige effecten kunnen deels verklaard worden door het diuretisch/natriuretisch effect van SGLT2-remmers, maar andere mechanismen zoals directe cardiometabole en verbeterde renale effecten werden ook voorgesteld [2-4]. In tegenstelling tot chronisch HF is er nog geen vastgestelde therapie voor acuut HF om klinische uitkomsten te verbeteren [5]. Acuut (gedecompenseerd) HF heeft een post-ontslag mortaliteit- en heropname-risico van 20-30% in de eerste 3 tot 6 maanden. Veel patiënten worden uit het ziekenhuis ontslagen met residueel congestie, ondanks behandeling met lisdiuretica [6]. Verslechterende nierfunctie en nierfalen komen regelmatig voor in patiënten met acuut HF en zijn gerelateerd aan slechtere uitkomsten als de diuretische respons slecht is [7,8]. Tot nu toe waren er nog geen data beschikbaar van het effect van SGLT2-remmers in patiënten met acuut HF.

EMPA-RESPONSE-AHF was een onderzoeker-geïnitieerde, gerandomiseerde, placebogecontroleerde, dubbelblinde, parallelgroep, multicenter pilotstudie in patiënten opgenomen voor acuut (gedecompenseerd) HF. Een totaal van 80 patiënten met acuut HF (met en zonder T2DM) werden gerandomiseerd in een 1:1 ratio binnen 24h na opname naar behandeling met empagliflozine 10 mg/dag of een gematchte placebo voor 30 dagen. Acuut HF was gedefinieerd als: dyspnoe in rust of minimale inspanning, signalen van congestie, BNP ≥350 pg/mL of NT-proBNP ≥2000 pg/mL en behandeling met lisdiuretica bij screening. Gemiddelde leeftijd was 76 jaar, 33% was vrouw, 47% had de novo acuut HF, gemiddelde LVEF was 36% en mediaan NT-proBNP was 5236 pg/mL. Eén derde van de patiënten had T2DM. Patiënten werden gevolgd tot en met dag 60.

Primaire eindpunten waren verandering in dyspnoe visual analogue scale (VAS) van baseline t/m dag 4, diuretische respons (gedefinieerd als gewicht kg/[(totale intraveneuze dosis)/40mg]+[(totale orale dosis)/80mg)] furosemide of equivalente lisdiureticum dosis) t/m dag 4, duur van ziekenhuisverblijf, en percentuele verandering in NT-proBNP van baseline t/m dag 4. Secundaire eindpunten waren verslechterend HF, sterfte door alle oorzaken en/of HF heropname t/m dag 30, en dag 60 als onderdeel van bepalen van veiligheid.

Belangrijkste resultaten

• Er werden geen significante verschillen gevonden tussen de empagliflozine- en placebogroep in de primaire uitkomsten van verandering in VAS dyspnoe, diuretische respons (gewichtsverlies per 40 mg furosemide), reductie in NT-proBNP en duur van ziekenhuisverblijf.
• Er werd een significantie reductie gevonden in het gecombineerde secundaire eindpunt van verslechterend HF in het ziekenhuis, sterfte en/of heropname op dag 60 in de empagliflozinegroep in vergelijking met de placebogroep (4 [10%] vs. 13 [33%], P=0.014).
• In een subset van patiënten van wie data over de urine-output en netto vochtverlies beschikbaar waren, hadden patiënten die behandeld werden met empagliflozine een grotere cumulatieve urine output t/m dag 4 in vergelijking met patiënten in de placebogroep (verschil 3449 mL, 95%CI 578–6321 mL, P=0.02, n=28). Netto vochtverlies was ook groter in patiënten in de empagliflozinegroep in vergelijking met patiënten in de placebogroep (verschil 2701 mL, 95%CI -586 tot 8988 mL, P=0.10, n=25).
• Een significant lager aantal CV nadelige events (AEs) werd geregistreerd in de empagliflozinegroep in vergelijking met placebo (9 vs. 17 events, P=0.046). Er werd geen verschil in aantal van totale of ernstige AEs gezien tussen de twee groepen.

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op Eur J Heart Fail.