GLP-1RA verlaagt BMI-standaarddeviatiescore bij adolescenten met obesitas

Introductie en methoden

Meer dan 70% van de mensen die obesitas hebben vóór de puberteit zullen ook obesitas hebben op volwassen leeftijd. Er is daarom behoefte aan effectieve, duurzame en veilige interventies die al op jonge leeftijd kunnen worden toegepast bij mensen met obesitas [1-3]. Liraglutide is een glucagonachtige peptide 1-receptoragonist (GLP-1RA) die het postprandiale insulineniveau op een glucose-afhankelijke manier verhoogt, secretie van glucagon vermindert en maagleging vertraagt. Het vermindert ook de eetlust en de energie-inname en veroorzaakt daardoor gewichtsverlies [4,5]. De FDA en EMA hebben liraglutide (3.0 mg) goedgekeurd als aanvulling op leefstijltherapie bij volwassenen met obesitas of overgewicht met ≥1 gewichtsgerelateerde aandoening [6,7]. Deze studie onderzocht de werkzaamheid en veiligheid van subcutaan liraglutide (3.0 mg) in aanvulling op leefstijltherapie bij adolescenten met obesitas.

Deze gerandomiseerde, dubbelblinde, placebo-gecontroleerde fase 3-studie werd uitgevoerd op 32 locaties in 5 landen (België, Mexico, Rusland, Zweden en de Verenigde Staten). De studie bestond uit een run-in-periode van 12 weken, een behandelperiode van 56 weken (met een dosisverhogingsperiode van 4 tot 8 weken) en een follow-upperiode van 26 weken zonder behandeling. 251 Adolescenten (12 tot <18 jaar) met obesitas werden gerandomiseerd naar behandeling met liraglutide (3.0 mg, n = 125) of placebo (n = 126) eenmaal daags subcutaan. De startdosis van de liraglutide-behandeling was 0.6 mg dagelijks gedurende 1 week en de dosis werd wekelijks verhoogd tot de maximaal verdragen dosis of tot de maximale dosis van 3.0 mg werd bereikt. Obesitas werd gedefinieerd als een BMI die overeenkomt met een waarde van ≥30 in volwassenen en die in het ≥95e percentiel valt voor leeftijd en geslacht. Deelnemers hadden een stabiel, zelfgerapporteerd lichaamsgewicht (<5 kg verandering in lichaamsgewicht tijdens de 90 dagen voor screening) en een slechte respons op leefstijltherapie. Personen met diabetes type 1 werden uitgesloten, maar mensen met T2DM kwamen in aanmerking voor deelname.

Het primaire eindpunt was verandering van de BMI-standaarddeviatiescore in week 56 ten opzichte van baseline. Deze score is een maat voor het aantal standaarddeviaties van de populatiegemiddelde BMI, gematcht voor leeftijd en geslacht.

Belangrijkste resultaten

• Behandeling met liraglutide leidde tot een grotere verlaging van de BMI-standaarddeviatiescore in week 56 vergeleken met placebo, met een geschat behandelverschil van -0.22 (95%CI -0.37 tot -0.08, P=0.002).
• De relatieve verandering in BMI was groter in de liraglutide-groep vergeleken met de placebogroep met een geschat behandelverschil van -4.64% (95%CI -7.14 tot -2.14).
• Een verlaging in BMI van ≥5% werd waargenomen bij 43.3% van de deelnemers in de liraglutide-groep en bij 18.7% van de deelnemers in de placebogroep. Een verlaging in BMI van ≥10% werd waargenomen bij respectievelijk 26.1% vs. 8.1%.
• Er werd een grotere reductie gerapporteerd in de liraglutide-groep in vergelijking met de placebogroep in week 56 bij de volgende eindpunten: BMI gerapporteerd als een percentage van het 95e percentiel (geschat behandelverschil -6.24 percentagepunten, 95%CI -9.70 tot -2.97), lichaamsgewicht (geschat behandelverschil -4.50 kg [95%CI -7.17 tot -1.84] voor absolute verandering en -5.01% [95%CI -7.63 tot -2.39] voor relatieve veranderingen) en middelomtrek (-2.93 cm [95 %CI -5.24 tot -0.63]).
• 111 Deelnemers (88.8%) in de liraglutide-groep en 107 deelnemers (84.9%) in de placebogroep meldden nadelige events. De meest frequent gemelde nadelige events in de liraglutide-groep waren gastro-intestinale events, waaronder misselijkheid, braken en diarree. Gastro-intestinale events kwamen voor bij 81 deelnemers (64.8%) in de liraglutide-groep en bij 46 deelnemers (36.5%) in de placebogroep (P<0.001). Gastro-intestinale events traden voornamelijk op tijdens de dosisverhogingsperiode van liraglutide (4 tot 8 weken van de behandelperiode). 13 Deelnemers in de liraglutide-groep staakten de behandeling, terwijl geen van de deelnemers de behandeling staakte in de placebogroep (P<0.001). 10 Deelnemers stopten de behandeling vanwege gastro-intestinale events. Ernstige events traden op bij 3 deelnemers (3 events) in de liraglutide-groep en bij 5 deelnemers (6 events) in de placebogroep.
• Er waren meer hypoglycemische episodes in de liraglutide-groep vergeleken met de placebogroep (26 vs. 18), maar geen van de episodes werd als ernstig beschouwd volgens de American Diabetes Association-International Society for Pediatric and Adolescent Diabetes classificaties.
• Er werd geen substantieel verschil gevonden tussen behandelgroepen in verandering in glycemische en cardiometabole variabelen, algehele gewicht-gerelateerde kwaliteit van leven, groei of puberale ontwikkeling, en gemiddelde botleeftijd.

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op N Engl J Med.