Aanhoudend gewichtsverlies met GLP-1RA in individuen met overgewicht of obesitas

Introductie en methoden

Obesitas kan leiden tot insuline resistentie, hypertensie, en dyslipidemie en is geassocieerd met type 2 diabetes, CV ziekten, en niet-alcoholische leververvetting [1-3]. Leefstijlinterventie, zoals dieet en beweging, is de standaard aanpak voor gewichtsmanagement, maar op lange termijn lastig vol te houden. Klinische richtlijnen raden voor volwassenen met een BMI van ≥30 kg/m² of ≥27 kg/m² in individuen met comorbiditeiten aanvullende farmacotherapie aan [1,4,5]. Semaglutide, een glucagon-like peptide-1 receptor agonist (GLP-1RA), is goedgekeurd als aanvulling op dieet en beweging om glycemische regulatie bij volwassenen met T2DM te verbeteren en MACE te verlagen in volwassenen met T2DM en vastgestelde CVD [6]. In een fase 2 trial induceerde semaglutide gewichtsverlies bij individuen met T2DM en in volwassenen met obesitas [7-9].

Deze fase 3 Semaglutide Treatment Effect in People with Obesity (STEP 1) studie onderzocht de werkzaamheid en veiligheid van semaglutide versus placebo als aanvulling op leefstijlinterventie om gewichtsverlies in individuen met overgewicht of obesitas zonder diabetes te realiseren.

De STEP 1 trial was een multicenter, gerandomiseerde, dubbelblinde, placebo-gecontroleerde trial waarin individuen van juni tot aan november 2018 werden geïncludeerd. Volwassenen (≥18 jaar) met één of meerdere zelfgerapporteerde onsuccesvolle dieetpoging(en) om af te vallen en een BMI van ≥30 kg/m² of ≥27 kg/m² met tenminste één gewichtsgerelateerde comorbiditeit namen deel aan de studie. Deelnemers werden gerandomiseerd (2:1) naar 2.4 mg semaglutide (n=1306), subcutane wekelijkse injectie, of placebo (n=655) in combinatie met leefstijlinterventie. De co-primaire eindpunten waren het percentage verandering in lichaamsgewicht van baseline tot week 68 en het percentage deelnemers met een gewichtsafname van ≥5% in week 68 van de trial. Het ondersteunende secundaire eindpunt lichaamscompositie (totaal vet, totale vetvrije massa, en regionale viscerale vetmassa) werd geanalyseerd in een subgroep (n=140) van de deelnemers die röntgenabsorptiometrie met dubbele energie (DXA) hadden ondergaan. Follow-up was 68 weken.

Belangrijkste resultaten

• Het geschatte gemiddelde verschil in gewicht na week 68 was -14.85% in patiënten die behandeld werden met semaglutide in vergelijking met -2.41% in individuen met placebo. Het geschatte behandelverschil tussen beide groepen was -12.44% (95% CI: -13.37% tot -11.51%, P<0.001).

• Semaglutidebehandeling resulteerde in een gewichtsafname van ≥5% in 86.4% (n=1047) van de deelnemers in vergelijking met 31.5% (n=182) in diegenen behandeld met placebo (OR 11.2, 95% CI: 8.9 tot 14.2, P<0.001).

• Van personen die semaglutide kregen, had 69.1% (n=838) een gewichtsverlies van ≥10% en 50.5% (n=612) van ≥15% in vergelijking met respectievelijk 12.0% (n=69) en 4.9% (n=28) in de placebogroep (OR ≥10%: 14.7, 95% CI: 11.1 tot 19.4, en OR ≥15%: 19.3, 95% CI: 12.9 tot 28.8, beide P<0.001).

• Het gewichtsverlies was 15.3 kg in diegenen die semaglutide kregen en 2.6 kg in de placebogroep (geschatte behandelverschil -12.7 kg, 95% CI: -13.7 tot -11.7)

• De verandering in tailleomtrek was -13.54 cm in patiënten met semaglutide in vergelijking met -4.13 cm in patiënten die placebo gebruikten. Het geschatte behandelverschil tussen de groepen was -9.42 cm (95% CI: -10.30 tot -8.53, P<0.001).

• De SBP was in de semaglutidegroep sterker verlaagd dan in de placebogroep (respectievelijk -6.16 mm Hg vs. -1.06 mm Hg, P<0.001). Het geschatte behandelverschil was -5.10 mm Hg (95% CI: -6.34 to -3.87, P<0.001).

• De SF-36 fysieke functionele score was sterker verbeterd in patiënten die semaglutide gebruikten in vergelijking met diegenen die placebo kregen (respectievelijk 2.21 vs. 0.41). Het behandelverschil was 1.80 (95% CI: 1.18 tot 2.42, P<0.001). De IWQOL-Lite-CT score was ook significant verbeterd in de semaglutidegroep in vergelijking met placebo (respectievelijk 14.67 vs. 5.25, P<0.001) met een behandelverschil van 9.43 (95% CI: 7.50 tot 11.35).

• Totale en abdominale viscerale vetmassa was ten opzichte van baseline verminderd in individuen met semaglutide.

• Het aantal gastro-intestinale bijwerkingen (misselijkheid, diarree, braken, en constipatie) kwam vaker voor in de semaglutidegroep in vergelijking met placebo (respectievelijk 74.2% vs. 47.9%). Ernstige nadelige events, zoals ernstige gastro-intestinale of hepatobiliaire aandoeningen, werden vaker gerapporteerd bij semaglutide- dan bij placebogebruik (respectievelijk 9.8% vs. 6.4%). Er waren meer deelnemers in de semaglutidegroep die hun behandeling stopten vanwege nadelige events (semaglutide: 7.0% vs. placebo: 3.1%). Het merendeel van deze events waren gastro-intestinaal gerelateerd.

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op N Eng J Med