SGLT2i vermindert incidente T2DM bij patiënten met HFrEF

Introductie en methoden

T2DM wordt voorafgegaan door prediabetes, een langdurige asymptomatische fase met milde hyperglycemie [1]. Strategieën die als doel hebben om de overgang van prediabetes naar T2DM te voorkomen zijn onder andere leefstijlveranderingen, bariatrische chirurgie of verschillende glucoseverlagende of gewichtsverlagende medicijnen [2]. SGLT2i induceren glucosurie en verlagen daardoor bloedglucose- en HbA1c-concentraties. Uitkomsttrials hebben bovendien aangetoond dat behandeling met SGLT2i het risico op MACE, HF ziekenhuisopname en progressie van CKD vermindert bij patiënten met T2DM met een hoog cardiovasculair of renaal risico [3]. De DAPA-HF trial toonde aan dat de SGLT2i dapagliflozine CV sterfte en verslechtering van HF verminderde bij patiënten met HFrEF [4]. Het was echter nog niet bekend of dapagliflozine incidente T2DM in deze populatie kan voorkomen. Deze vooraf gespecificeerde verkennende analyse van DAPA-HF evalueerde of dapagliflozine de incidentie van nieuw ontstaande T2DM bij patiënten met HFrEF zonder diabetes op baseline kon verminderen.

In DAPA-HF werden 4744 patiënten met HFrEF gerandomiseerd naar dapagliflozine (10 mg, eenmaal daags) of placebo [4,5]. HbA1c werd bij alle patiënten gemeten op baseline en bij elk studiebezoek (2 weken, 2 maanden en 4 maanden na randomisatie en vervolgens elke 4 maanden tot voltooiing van de studie). Voor deze analyse werden personen met een eerdere diagnose van T2DM of met HbA1c ≥6,5% op zowel baseline als tijdens het randomisatiebezoek uitgesloten. Het overgebleven cohort bestond uit deelnemers (n=2605) met normoglykemie (HbA1c <5.7%, n=857 [33%]) of met prediabetes (HbA1c tussen 5.7 en 6.4%, n=1748 [67%]). Het verkennende eindpunt van deze analyse was een nieuwe diagnose van T2DM, gedefinieerd als ofwel HbA1c ≥6,5% bij twee opeenvolgende follow-upbezoeken of een klinische diagnose van diabetes buiten de trialsetting die leidde tot de start van een glucoseverlagend middel. De mediane follow-up was 18.2 maanden (IQR 14.2-21.5).

Belangrijkste resultaten

• Van in totaal 2605 deelnemers in deze analyse kregen 157 deelnemers (6.0%) T2DM tijdens follow-up, van wie 150 (95.5%) prediabetes hadden (op basis van de ADA-definitie) op baseline.
• In vergelijking met degenen bij wie HbA1c in het niet-diabetische bereik bleef, hadden deelnemers die T2DM tijdens follow-up kregen hogere HbA1c-waarden op baseline (gemiddelde ± SD: 6.2%±0.3% vs. 5.7%±0.4%, P<0.001), hogere BMI (28.5±5.9 kg/m² vs. 27.1±5.7, P=0.003), en lagere eGFR (61.5±17.4 vs. 68.2±19.3 ml/min/1.73 m²), en gebruikten zij vaker een statine (72% vs. 61%, P=0.006).

• Incidente T2DM trad op bij 7.1% (93 van 1307) van de patiënten in de placebogroep en bij 4.9% (64 van 1298) van de patiënten in de dapagliflozinegroep. Een Cox proportional hazards-model toonde aan dat dapagliflozine het risico op T2DM met 32% verminderde (HR 0.68, 95%CI 0.50-0.94, P=0.019). Eventcurves van de twee groepen liepen vroeg uiteen en verschillen waren zichtbaar vanaf 4 maanden na randomisatie.
• Risico op sterfte door alle oorzaken was hoger bij patiënten die T2DM tijdens follow-up ontwikkelden in vergelijking met degenen die geen T2DM ontwikkelden (gecorrigeerde HR 1.70, 95%CI 1.04-2.80, P=0.035).

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op Diabetes Care.