Ijzercarboxymaltose verbetert kwaliteit van leven in patiënten met ijzertekort na acuut HF

Introductie en methoden

IJzertekort bij patiënten met HF heeft een negatief effect op symptoomlast, inspanningscapaciteit en kwaliteit van leven [1-3]. De AFFIRM-AHF trial toonde eerder aan dat intraveneus (IV) ijzercarboxymaltose (FCM) het risico op terugkerende HF ziekenhuisopnames verminderde in patiënten met ijzertekort die gestabiliseerd waren na acuut HF [4]. Deze analyse evalueerde het effect van IV FCM versus placebo op de kwaliteit van leven in de AFFIRM-AHF populatie.

AFFIRM-AHF was een gerandomiseerde, dubbelblinde, placebo-gecontroleerde trial in patiënten (leeftijd ≥ 18 jaar) die in het ziekenhuis waren opgenomen met acuut HF. Geïncludeerde patiënten hadden ijzertekort (serumferritine<100 ng/ml, of 100-299 ng/ml met transferrineverzadiging <20%), hadden ten minste 40 mg IV furosemide (of equivalent) gekregen en hadden een LVEF <50% in de 12 maanden voorafgaand aan randomisatie. Patiënten werden voor ontslag uit het ziekenhuis gerandomiseerd naar behandeling met IV FCM (n=535) of placebo (n=523). Een verzadigingsdosis van maximaal 1000 mg FCM of placebo werd toegediend bij ontslag en in week 6 na ontslag. Als het ijzertekort aanhield, werden aanvullende doses van 500 mg FMC of placebo toegediend in week 12 en 24. Gezondheidsgerelateerde kwaliteit van leven (HRQoL) werd geëvalueerd met behulp van de 12-item Kansas City Cardiomyopathy Questionnaire (KCCQ-12). De KCCQ-12 werd door de deelnemers ingevuld op baseline (net voor randomisatie) en in week 2, 4, 6, 12, 24, 36 en 52. De KCCQ-12 overall summary score (OSS) bevat gepoolde informatie over symptomen, fysiek en sociaal functioneren en perceptie van kwaliteit van leven. De KCCQ-12 clinical summary score (CSS) bevat gepoolde informatie over symptomen en fysiek en sociaal functioneren. Een lagere score staat voor relatief ernstigere symptomen, beperkingen en/of lagere kwaliteit van leven.

Belangrijkste resultaten

• Op baseline waren KCCQ-12 OSS en CSS vergelijkbaar en gemiddeld laag in beide behandelingsgroepen. De KCCQ-12 OSS was respectievelijk 38.1±0.9 punten en 37.1±0.8 punten in de FCM- en placebogroep. De KCCQ-12 CSS was respectievelijk 40.9±0.9 punten en 40.1±0.9 punten.
• In week 2 waren de veranderingen in OCC- en CSS-scores vergelijkbaar tussen de FCM-groep en placebogroep.
• In week 4 en week 24 hadden patiënten in de FCM-groep significant grotere verbeteringen in OCC en CSS vergeleken met patiënten in de placebogroep (gecorrigeerd gemiddeld verschil in week 4: 2.9, 95%CI 0.5-5.3, P=0.018 voor OSS en 2.8 , 95%CI 0.3-5.3, P=0.029 voor CSS; gecorrigeerd gemiddeld verschil in week 24: 3.0, 95%CI 0.3-5.6, P=0.028 voor OSS en 2.9, 95%CI 0.2-5.6, P=0.035 voor CSS).
• In week 52 was het behandeleffect verminderd en was er geen significant verschil in OCC- en CSS-scores tussen de behandelgroepen.

Conclusie

Vind dit artikel online op Eur Heart J.