Albuminurie verlaagd door SGLT2-remmer in CNS-patiënten met en zonder T2DM
Effect of dapagliflozin on urinary albumin excretion in patients with chronic kidney disease with and without type 2 diabetes: a prespecified analysis from the DAPA-CKD trial
Literatuur - Jongs N, Greene T, Chertow GM, et al. - Lancet Diabetes Endocrinol 2021, 9(11):755-766. doi: 10.1016/S2213-8587(21)00243-6Introductie en methoden
Doel van de studie
Vroeg verlagen van albuminurie is geassocieerd met een verlaagd risico nierfalen [1]. Daarom kan albuminurie worden gebruikt als een surrogaat voor nierfalen. De_DAPA-CKD_ trial toonde dat dapagliflozine de eindpunten progressieve chronische nierschade (CNS), CV sterfte of HF ziekenhuisopname, en totale sterfte verlaagde in CNS patiënten met en zonder T2DM [2]. In deze vooraf gespecificeerde analyse van de DAPA-CKD trial werden de effecten van dapagliflozin op albuminurie onderzocht in patiënten met en zonder T2DM. Verder werd de associatie tussen vroege veranderingen in albuminurie en langetermijnveranderingen in nierfunctie bepaald.
Studieontwerp
De DAPA-CKD was een dubbelblinde, gerandomiseerde, placebo-gecontroleerde trial van 4304 patiënten met CNS, gedefinieerd als een eGFR van 25-75 mL/min/1,73 m² en een urinaire albumine-tot-creatinine ratio (UACR) van 200-5000 mg/g. Patiënten met en zonder T2DM werden geïncludeerd en alle patiënten kregen stabiele ACEi of ARB behandeling. Ze werden gerandomiseerd (1:1) naar dapagliflozine of gematchte placebo. Mediane follow-up van behandeling was 2,3 jaar (IQR 1,8-2,6) en de trial werd gestopt omdat het primaire eindpunt was behaald.
Uitkomsten
De vooraf gespecificeerde uitkomst was de gemiddelde verandering in log-getransformeerde UACR van baseline tot het einde van de studie. Verder werd progressie in UACR stadium gedefinieerd als de eerste ontwikkeling van nefrotische range albuminurie (UACR ≥3000 mg/g) en regressie in UACR stadium als de eerste transitie van macroalbuminurie (UACR ≥300 mg/g) naar microalbuminurie of normoalbuminurie (UACR <300 mg/g).
Belangrijkste resultaten
- Het geometrische gemiddelde percentage verandering in UACR met dapagliflozine ten opzichte van placebo was -26.5% (95%CI:-22.1 tot -30.9%, P<0.0001) na 2 weken. Na follow-up was dit -29.3% (95%CI:-33.1 tot -25.2%, P<0.0001).
- Behandeling met dapagliflozine resulteerde in een geometrisch gemiddeld percentage verandering van -35.1% (95%CI:-39.4 tot -30.6%, P<0.0001) in patiënten met type 2 diabetes en -14.8% (95%CI:-22.9 tot -5.9%, P=0.0016) in patiënten zonder T2DM na follow-up (Pinteractie<0.0001).
- Effecten van dapagliflozine in vergelijking met placebo op UACR waren groter in patiënten met diabetische nefropathie in vergelijking met andere oorzaken van CNS.
- Het effect van dapagliflozine op UACR was meer uitgesproken in patiënten met slechtere glycemische regulatie.
- Effecten van dapagliflozine op UACR waren consistent in het spectrum van baseline UACR en eGFR.
- Behandeling met dapagliflozine verhoogde de kans op regressie in UACR stadium (HR 1.81, 95%CI:1.60-2.05), in patiënten met T2DM (HR 2.06, 95%CI:1.78-2.39) en in patiënten zonder T2DM (HR 1.33, 95%CI:1.0-1.66) met een meer uitgesproken effect in patiënten met T2DM (Pinteractie=0.0011).
- Behandeling met dapagliflozine verlaagde de kans op progressie in UACR stadium (HR 0.41, 95%CI:0.32-0.52). Er werd geen verschil gezien tussen patiënten met T2DM en zonder T2DM.
- Grote acute afnames in eGFR 2 weken na randomisatie waren geassocieerd met een grotere afname in UACR na 14 dagen (β=0.25, P<0.0001).
- Grotere afnames in UACR na 2 weken waren geassocieerd met minder steile afnames in eGFR in de loop van de tijd (β=3.06, P=0.0056).
Conclusie
In deze analyse van DAPA-CKD werd aangetoond dat dapagliflozine albuminurie verlaagde in patiënten met CNS met en zonder T2DM, met een groter effect in patiënten met T2DM. Verder verhoogde dapagliflozine de kans of regressie naar normoalbuminurie of microalbuminurie en verlaagde de kans op progressie naar macroalbuminurie. En, vroege afname in albuminurie was geassocieerd met vertraagde eGFR afname op de lange termijn. Deze resultaten samen met de bewijsvoering over klinische uitkomsten suggereren dat de beschermende effecten van dapagliflozine in patiënten met CNS gedeeltelijk gemedieerd worden door pathways ongerelateerd aan reductie in albuminurie.
De auteurs concluderen: ‘Deze bevindingen onderstrepen het belang van het monitoren van albuminurie na het starten met dapagliflozine als een voorspellende marker van de gezondheid van de nier op de lange termijn en om de behandeling van patiënten te begeleiden.’
Deel deze pagina met collega's en vrienden: