P2Y12-remmermonotherapie vs. aspirinemonotherapie bij patiënten met coronairlijden

PANTHER – P2Y12 inhibitor versus aspirin monotherapy in patients with coronary artery disease

Gepresenteerd op het ESC-congres door: Dr. Marco Valgimigli – Lugano, Zwitserland

Introductie en methoden

De onderzoekers zochten naar studies waarin het effect van aspirine met een P2Y12-remmer werd vergeleken. Zeven trials werden geïdentificeerd die 35.752 individuele deelnemers omvatten van 492 sites in Azië, Europa en Noord-Amerika. Na exclusie van patiënten zonder vastgesteld coronairlijden en censureren van patiënten met events tijdens een vroeg DAPT-fase bestond de studiepopulatie uit 24.325 patiënten. Een totaal van 12.178 patiënten werden toegewezen aan P2Y12-remmer monotherapie (clopidogrel in 7.545 [62.0%], ticagrelor in 4.633 [38.0%]) en 12.147 patiënten aan aspirine monotherapie. Mediane follow-up duur was 557 dagen.

Het primaire eindpunt was een samenstelling van cardiovasculaire sterfte, MI of beroerte.

Belangrijkste resultaten

• Het primaire eindpunt gebeurde in 5,5% van patiënten die P2Y12-remmermonotherapie kregen vs. 6,3% in de groep met aspirinemonotherapie (HR 0.88, 95%CI:0.79-0.97, P=0.014).
• Er was geen verschil in de secundaire uitkomsten sterfte en cardiovasculaire sterfte.
• MI events gebeurden minder vaak in de groep met P2Y12-remmermonotherapie in vergelijking met de groep met aspirinemonotherapie (HR 0.77, 95%CI:0.66-0.90, P<0.001).
• Er was een trend voor lagere incidentie van beroerte met P2Y12-remmermonotherapie, maar dit was niet statistisch significant. Hemorragische beroerte was verlaagd door P2Y12-remmermonotherapie (HR 0.32, 95%CI:0.14-0.75, P=0.009).
• Gastro-intestinale bloedingen waren verlaagd in de groep met P2Y12-remmermonotherapie in vergelijking met de groep met aspirinemonotherapie (HR 0.75, 95%CI:0.53-0.97, P=0.027).

Conclusie

Deze meta-analyse toonde een lager risico van het samengestelde eindpunt van cardiovasculaire sterfte, MI of beroerte met P2Y12-remmermonotherapie in vergelijking met aspirinemonotherapie in patiënten met coronair vaatlijden. Dit werd gedreven door een lager risico op MI. Er werd een verlaagd risico op netto nadelige klinische events gezien met P2Y12-remmermonotherapie in vergelijking met aspirinemonotherapie.

Incidentie van majeure bloedingen was niet verschillend tussen de twee groepen, maar gastro-intestinale bloedingen en hemorragische beroerte kwam minder vaak voor met P2Y12-remmer monotherapie.

Marco Valgimigigli zei dat “langdurige P2Y12-remmermonotherapie gerechtvaardigd kan zijn in plaats van langdurige aspirine monotherapie voor secundaire preventie in patiënten met coronair vaatlijden”.

- Onze berichtgeving is gebaseerd op de informatie die beschikbaar is gesteld tijdens het ESC-congres -