Lagere LDL-c-waarde geassocieerd met gunstige CV- en niereffecten bij matige CNS tijdens statinebehandeling

Introductie en methoden

Achtergrond

De huidige richtlijnen voor lipidenmanagement van de belangrijkste Amerikaanse en Europese medische genootschappen bevelen lagere LDL-c-streefwaarden voor hogere stadia van chronische nierschade (CNS) [1,2]. Dit is voornamelijk gebaseerd op hogere HVZ-risico’s bij de overgang van vroege naar gevorderde CNS, die zijn gevonden in observationele studies [3]. Klinische studies en meta-analyses hebben echter uitgewezen dat het verband tussen het HVZ-risico en de LDL-c-waarde bij patiënten met gevorderde CNS-stadia mogelijk zwakker is dan bij andere hoogrisicopopulaties [4-7].

Doel van de studie

Het doel van de studie was om cardiovasculaire en renale uitkomsten te evalueren bij patiënten met CNS stadium 3 die met een statine werden behandeld en werden verdeeld in verschillende LDL-c-groepen.

Methoden

In deze grootschalige observationele studie werden de gegevens van 8500 statinebehandelde patiënten met nieuw gediagnosticeerde CNS stadium 3, verzameld uit de Chang Gung Research Database, een grote en omvangrijke medische database in Taiwan, voor de periode van 2001-2018. Op basis van hun eerste LDL-c-waarde binnen 3 maanden na de indexdatum werden de patiënten ingedeeld in de volgende 3 groepen: <70 mg/dl, 70-99 mg/dl en ≥100 mg/dl. Om de basiskenmerken van deze observationele gegevens in evenwicht te brengen, werd een inverse waarschijnlijkheid van weging van de behandeling toegepast.

Uitkomstmaten

De primaire uitkomstmaat was de incidentie van majeure nadelige cardiale en cerebrovasculaire events (MACCE), gedefinieerd als de samengestelde uitkomst van acuut MI, ischemische beroerte of cardiovasculaire sterfte. Secundaire uitkomstmaten waren totale sterfte, cardiovasculaire sterfte, acuut MI, ischemische beroerte, intracerebrale bloeding, nieuw ontstane eindstadium-nierziekte (end‐stage renal disease, ESRD) waarvoor chronische dialyse nodig was, niet-infectieuze hepatitis-gerelateerde ziekenhuisopname en rabdomyolyse-gerelateerde ziekenhuisopname.

Belangrijkste resultaten

• Na 3 jaar follow-up had de groep met een LDL-c-waarde van 70-99 mg/dl (n=3086) een lager risico op MACCE (6,8% vs. 8,8%; HR: 0,76; 95%BI: 0,64-0,91), ischemische beroerte (2,7% vs. 4,8%; subdistributie-HR (SHR): 0,56; 95%BI: 0,47-0,66), intracerebrale bloeding (0,23% vs. 0,51%; SHR: 0,44; 95%BI: 0,25-0,77) en nieuwe ESRD waarvoor chronische dialyse nodig was (7,6% vs. 9,1%; SHR: 0,82; 95%BI: 0,73-0,91) vergeleken met de groep met LDL-c ≥100 mg/dl (n=3770).
• De groep met LDL-c <70 mg/dl (n=1644) had een lager risico op ischemische beroerte (2,9% vs. 4,8%; SHR: 0,60; 95%BI: 0,51-0,72) en nieuw ontstane ESRD waarvoor chronische dialyse nodig was (7.1% vs. 9,1%; SHR: 0,76; 95%BI: 0,67-0,85) en er was een trend naar een lager risico op MACCE (7,3% vs. 8,8%; HR: 0,82; 95%BI: 0,65-1,02), in vergelijking met de groep met LDL-c ≥100 mg/dl.
• Een Cox-model met LDL-c-waarde als beperkte kubische spline toonde dat de relatie tussen de LDL-c-waarde en het MACCE-risico in het algemeen lineair was (P voor niet-lineariteit>0,05) en dat een hogere LDL-c-waarde geassocieerd was met een hoger MACCE-risico op een proportionele schaal. Wanneer een LDL-c-waarde van 70 mg/dl als referentiewaarde werd gebruikt, was LDL-c ≥106 mg/dl geassocieerd met een significant hoger MACCE-risico.
• Subgroepanalyses lieten zien dat het gunstige effect van een lage LDL-c-waarde op het optreden van MACCE uitgesprokener was bij patiënten ≤65 jaar en bij patiënten met proteïnurie. Wat betreft het optreden van ESRD leek het beschermende effect van een lage LDL-c-waarde duidelijker aanwezig te zijn bij patiënten <65 jaar, patiënten met comorbide DM of hypertensie en patiënten met proteïnurie.

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op J Am Heart Assoc.