Tromboseprofylaxe na botbreuken: aspirine is niet-inferieur aan LMWH voor preventie van mortaliteit

Introductie en methoden

Achtergrond

Patiënten met traumatische orthopedische letsel hebben een verhoogd risico om veneuze trombo-embolie te ontwikkelen, wat fataal kan aflopen [1-2]. Tromboseprofylaxe, zoals het subcutaan toedienen van laagmoleculairgewicht heparine (LMWH), wordt geadviseerd bij deze patiënten om het risico van overlijden of andere complicaties te verlagen [3]. Aspirine, wat goedkoop is en oraal kan worden toegediend, is een mogelijk alternatief voor tromboseprofylaxe met LMWH bij patiënten met operatief behandelde botbreuken.

Doel van de studie

De auteurs vergeleken de werkzaamheid en veiligheid van aspirine met LMWH voor tromboseprofylaxe bij patiënten met botbreuken tijdens een periode van 90 dagen na studie-inclusie.

Methoden

De PREVENT CLOT (Prevention of Clot in Orthopaedic Trauma) studie was een pragmatische, multicentrische, gerandomiseerde, non-inferiority studie uitgevoerd in Amerika en Canada. Een totaal van 12.221 patiënten van 18 jaar en ouder met een operatief behandelde extremiteitsfractuur of een fractuur van het bekken of heupkom werden geïncludeerd in de studie. Gehospitaliseerde patiënten werden gerandomiseerd naar LMWH (enoxaparine) met een tweedaagse dosis van 30 mg (6110 patiënten) of aspirine met een tweedaagse dosis van 81 mg (6101 patiënten). Na ontslag uit het ziekenhuis werd tromboseprofylaxe voortgezet volgens lokale protocollen.

Uitkomstmaten

De primaire uitkomstmaat was mortaliteit door alle oorzaken binnen 90 dagen. Secundaire werkzaamheid uitkomstmaten waren oorzaak-specifiek overlijden, niet-fatale longembolie en diep veneuze trombose. Oorzaak-specifiek overlijden werd geclassificeerd als gerelateerd aan longembolie, mogelijk gerelateerd aan longembolie en waarschijnlijk niet gerelateerd aan longembolie. Secundaire veiligheid uitkomstmaten waren bloedingen, wondcomplicaties en postoperatieve infecties.

Belangrijkste resultaten

• De behandelduur was vergelijkbaar in beide behandelgroepen. Patiënten in de aspirinegroep kregen gemiddeld 8,6 ± 10,6 doses in het ziekenhuis toegediend, en patiënten in de LMWH-groep kregen gemiddeld 9,1 ± 10,5 doses in het ziekenhuis toegediend. Een mediane voorgeschreven hoeveelheid tromboseprofylaxe bij ontslag was in beide groepen 21 dagen.
• Er was geen verschil in mortaliteit tussen beide behandelgroepen. In de aspirine groep overleden 47 patiënten (0,78%) in vergelijking met 45 patiënten (0,73%) in de LMWH-groep (verschil 0,05%; 96,2% BI, -0,27 tot 0,38; P <0,001, non-inferioriteitsmarge van 0.75%).
• Er was geen verschil in oorzaak-specifiek overlijden tussen beide behandelgroepen. Overlijden gerelateerd aan longembolie, mogelijk gerelateerd aan longembolie en waarschijnlijk niet gerelateerd aan longembolie waren vergelijkbaar in de aspirinegroep en in de LMWH-groep (verschil -0,02%, 0,08 en -0,03, respectievelijk).
• De incidentie van niet-fatale longembolie was vergelijkbaar in beide behandelgroepen (90 patiënten in beide groepen, 1,49%; verschil 0,00%; 95% BI, -0,43 tot 0,43).
• Diep veneuze trombose kwam iets vaker voor in de aspirinegroep dan in de LMWH-groep (respectievelijk 151 patiënten (2,51%) versus 103 patiënten (1,71%); verschil 0,80%; 95%-BI 0,28-1,31).
• De incidentie van bloedingen, wondcomplicaties en postoperatieve infecties waren vergelijkbaar in de aspirine groep en in de LMWH-groep.

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op N Engl J Med.