SGLT2-remmer verbetert hemodynamische functie bij HFpEF

Evaluation Of The Mechanism Of Benefit For Dapagliflozin In Heart Failure With Preserved Ejection Fraction: An Invasive Hemodynamic Randomized Trial

Gepresenteerd op het ACC.23 door: Barry Borlaug - Rochester, MN, VS

Introductie en methoden

Recente RCT’s lieten zien dat behandeling met een SGLT2-remmer het risico op HF-ziekenhuisopname of cardiovasculaire sterfte verminderde en de levenskwaliteit verbeterde bij patiënten met HFpEF, maar de mechanismen die ten grondslag liggen aan deze gunstige effecten blijven onduidelijk. Een fundamenteel pathofysiologisch kenmerk van HFpEF is verhoging van de vullingsdruk van de linkerkant van het hart in rust en tijdens inspanning.

In de CAMEO-DAPA-studie (Evaluation of the Cardiac and Metabolic Effects of Dapagliflozin in Heart Failure With Preserved Ejection Fraction), een monocentrische, dubbelblinde fase II-RCT, werd het effect van behandeling met dapagliflozine 10 mg eenmaal daags gedurende 24 weken versus placebo op de linkerhartvullingsdruk in rust en tijdens inspanning geëvalueerd bij in totaal 38 HFpEF-patiënten (LVEF ≥50%; HF-symptomen van NYHA-klasse 2-3; pulmonale capillaire wiggedruk (pulmonary capillary wedge pressure, PCWP) ≥25 mmHg tijdens inspanning).

De primaire uitkomstmaat was de verandering in PCWP tussen baseline en 24 weken met metingen in rust en tijdens inspanning. Belangrijke secundaire uitkomstmaten waren de druk in het rechteratrium (RA) en de pulmonale arteriële (PA) druk in rust en tijdens inspanning, rechtstreeks gemeten plasma-, totaal-bloed- en rode-bloedcelvolumes, en lichaamsgewicht.

Belangrijkste resultaten

• Vergeleken met placebobehandelde patiënten vertoonden met dapagliflozine behandelde patiënten een grotere daling van de PCWP ten opzichte van de baselinewaarde, zowel in rust (∆ absoluut verschil: -3,5 mmHg; 95%BI: -6,7 tot -0,4; P=0,029) als tijdens inspanning (∆ absoluut verschil: -6,1 mmHg; 95%BI: -11,2 tot -1,0; P=0,019) (likelihood-ratiotest in algemeen lineair gemengd model: P<0,001).
• Hoewel dapagliflozine geen effect had op verandering in de RA-druk of in de gemiddelde PA-druk in rust (beide P>0,05), verlaagde het zowel de RA-druk (schatting van behandeleffect: -4,2 mmHg; 95%BI: -7,3 tot -1,0; P=0,010) als de gemiddelde PA-druk (behandeleffectschatting: -5,9 mmHg; 95%BI: -10,9 tot -0,9; P=0,022) tijdens inspanning vergeleken met placebo.
• Na 24 weken waren het lichaamsgewicht (behandeleffectschatting: -3,5 kg; 95%BI: -5,9 tot -1,1; P=0,006) en het plasmavolume (behandeleffectschatting: -285 ml; 95%BI: -510 tot -60; P=0,015) afgenomen in de dapagliflozinegroep vergeleken met de placebogroep. Er was echter geen verschil tussen de groepen in verandering in totaal-bloed- of rode-bloedcelvolume (beide P>0,05).
• Verandering in lichaamsgewicht na 24 weken was gerelateerd aan verandering in de PCWP in rust (r=0,51; P=0,001) en tijdens inspanning (r=0,43; P=0,009).

Conclusie

Bij HFpEF-patiënten verminderde behandeling met dapagliflozine gedurende 24 weken de PCWP in rust en tijdens inspanning vergeleken met placebo. Dapagliflozine verlaagde ook de RA- en PA-druk, het lichaamsgewicht en het plasmavolume.

• Onze berichtgeving is gebaseerd op de op het ACC.23 verstrekte informatie –