Lagere ambulante SBD met niet-steroïde MRA bij patiënten met DM2 en CNS

Effect of finerenone on ambulatory blood pressure in chronic kidney disease in type 2 diabetes

Literatuur - Agarwal R, Ruilope LM, Ruiz-Hurtado G, et al. - J Hypertens. 2023 Feb 1;41(2):295-302. doi: 10.1097/HJH.0000000000003330

Introductie en methoden

Achtergrond

De fase 3-studies FIDELIO-DKD en FIGARO-DKD lieten onlangs zien dat de selectieve, niet-steroïde MRA finerenon de progressie van CNS vertraagde en het risico op cardiovasculaire events verlaagde bij patiënten met zowel DM2 als CNS [1,2]. De hemodynamische effecten van finerenon zijn niet duidelijk, omdat de gegevens over de bloeddruk (BD) in deze onderzoeken beperkt waren tot metingen in het ziekenhuis en er weinig andere gegevens hierover bestaan.

Doel van de studie

De auteurs onderzochten het effect van finerenon ≥10 mg op de ambulante BD gedurende 24 uur en vergeleken dit resultaat met het tijdsverloop van de gelijktijdig in het ziekenhuis gemeten BD bij patiënten met DM2 en CNS.

Methoden

De ARTS-DN-studie (Mineralocorticoid Receptor Antagonist Tolerability Study-Diabetic Nephropathy) was een multicentrische, dubbelblinde, placebogecontroleerde fase 2b-RCT met parallelle groepen die was gericht op dose-finding [3]. Hierin werden 821 patiënten met DM2, urine-albumine/creatinine-ratio ≥30 mg/g en eGFR 30-90 ml/min per 1,73 m² gerandomiseerd naar finerenon 1,25-20 mg of placebo (eenmaal daags in de ochtend) gedurende 90 dagen. Het primaire doel van deze studie was om de effecten van finerenon op albuminurie te beoordelen. De huidige deelonderzoeksanalyse omvatte een subset van patiënten van wie ambulante BD-metingen beschikbaar waren (n=240).

Ambulante BD-monitoring (ABDM) gedurende 24 uur werd uitgevoerd tijdens de screening en na 60 en 90 dagen. BD-metingen in het ziekenhuis werden uitgevoerd bij aanvang van de studie, na 1, 7, 30, 60 en 90 dagen en bij het follow-upbezoek (na 120 dagen).

Belangrijkste resultaten

Verandering in systolische BD gemeten in ziekenhuis

Voor patiënten die finerenon 10 mg gebruikten (n=27), was de voor placebo gecorrigeerde verandering in systolische BD (SBD) gemeten in het ziekenhuis vanaf de studieaanvang tot 60 dagen -4,3 mmHg (95%BI: -10,6 tot 2,1) en vanaf de studieaanvang tot 90 dagen -1,4 mmHg (95%BI: -6,8 tot 4,0). Deze placebogecorrigeerde veranderingen waren respectievelijk -7,1 mmHg (95%BI: -12,6 tot -1,6) en -6,5 mmHg (95%BI: -11,4 tot -1,5) voor patiënten die finerenon 15 mg kregen (n=34) en respectievelijk -5,4 mmHg (95%BI: -12,0 tot 1,1) en -3,6 mmHg (95%BI: -9,2 tot 2,0) voor degenen die finerenon 20 mg gebruikten (n=31).
Bij het follow-upbezoek werden kleinere verschillen in de placebogecorrigeerde verandering in de ziekenhuis-SBD gevonden: -0,2 mmHg (95%BI: -7,1 tot 6,7), -3,0 mmHg (95%BI: -9,0 tot 3,1) en 0,1 mmHg (95%BI: -6,0 tot 6,3) voor respectievelijk finerenon 10 mg, 15 mg en 20 mg.

Veranderingen in systolische BD gedurende 24 uur, overdag en ’s nachts

De placebogecorrigeerde verandering in 24-uurs-ABDM-SBD was -9,8 mmHg (95%BI: -18,0 tot -1,6) na 60 dagen en -8,3 mmHg (95%BI: -16,6 tot 0,1) na 90 dagen voor patiënten die finerenon 10 mg gebruikten, -11,4 mmHg (95%BI: -18. 5 tot -4,3) en -11,2 mmHg (95%BI: -18,8 tot -3,6) voor patiënten die finerenon 15 mg gebruikten en -6,4 mmHg (95%BI: -13,6 tot 0,9) en -9,9 mmHg (95%BI: -17,7 tot -2,0) voor patiënten die finerenon 20 mg gebruikten.
Voor de ABDM-SBD overdag en ’s nachts werden vergelijkbare placebogecorrigeerde veranderingen waargenomen.
Er waren geen statistisch significante verschillen in verandering van baseline tot 90 dagen tussen de SBD gemeten in het ziekenhuis en die bepaald met ABDM per behandelgroep.

24-uursverloop van ambulante systolische BD

Tijdens de screening vertoonde de gemiddelde SBD in 1-uursintervallen een vergelijkbaar patroon voor de behandelgroepen, waarbij de SBD ’s nachts lager was dan overdag.
Na 90 dagen was de SBD-reductie met finerenon op bijna alle tijdstippen zichtbaar, terwijl de placebogroep een vergelijkbare gemiddelde SBD liet zien als tijdens de screening.
Er werden geen significante verschillen gevonden in het effect van placebo of finerenon op de ABDM-SBD tussen overdag en ’s nachts.
Er was geen bewijs voor een toename van de incidentie van nachtelijke SBD-dips bij patiënten die werden behandeld met finerenon in vergelijking met placebo.

Conclusie

Deze deelonderzoeksanalyse van de ARTS-DN-studie bij 240 patiënten met DM2 en CNS toonde dat finerenon (eenmaal daags gedoseerd in de ochtend) de SBD gedurende 24 uur, overdag en ’s nachts verminderde vanaf de studieaanvang tot 60 en/of 90 dagen vergeleken met placebo. Hoewel finerenon een korte plasmahalfwaardetijd (~2-3 uur) en geen actieve metabolieten heeft, hield de SBD-verlaging na 90 dagen gedurende 24 uur aan, inclusief ’s nachts.

Volgens de auteurs suggereren hun resultaten dat “finerenon hemodynamische effecten heeft bij patiënten met CNS en DM2 waarvan het onwaarschijnlijk is dat ze kunnen worden toegeschreven aan zijn farmacokinetische eigenschappen. Deze hemodynamische effecten bieden een biologische basis voor een hogere incidentie van hypotensie, een lagere incidentie van hypertensie en een vroege scheiding van de curven voor de tijd tot de eerste cardiovasculaire events die met finerenon worden waargenomen.”

Vind dit artikel online op J Hypertens.