Prognostische waarde van herhaalde biomarkerbepalingen na ACS

Introductie en methoden

Achtergrond

Voor de prognostiek bij ACS zijn verschillende veelbelovende markers naar voren gekomen, zoals NT-proBNP [1,2], CRP [1,3], en groeidifferentiatiefactor 15 (GDF-15) [4]. De meeste resultaten zijn echter gebaseerd op een enkele meting bij aanvang van de studie, waarbij geen rekening werd gehouden met de dynamiek tijdens follow-up en gedurende het klinische ziektespectrum.

Doel van de studie

Het studiedoel was om de prognostische waarde van 4 serieel gemeten biomarkers (te weten hs-cTnT, NT-proBNP, hs-CRP en GDF-15) te onderzoeken in een groot real-world-cohort van post-ACS-patiënten.

Methoden

De BIOMArCS-studie (BIOMarker study to identify the Acute risk of a Coronary Syndrome) is een Nederlands, prospectief, multicentrisch, observationeel onderzoek bij 844 patiënten >40 jaar die in het ziekenhuis waren opgenomen voor ACS (inclusief STEMI, NSTEMI en instabiele angina) met ≥1 extra cardiovasculaire risicofactor. Gedurende 1 jaar na de indexopname voor ACS ondergingen patiënten zeer frequente bloedafnames (totaal aantal monsters: 12.218; mediaan aantal monsters per patiënt: 17; IQR: 12-20). Het eerste monster tijdens de acute fase werd genomen na een mediane tijd van 14 dagen (IQR: 2-31).

Uitkomstmaat

De primaire uitkomstmaat was een samengestelde uitkomst van cardiovasculaire sterfte of een terugkerend niet-fataal ACS-event, inclusief MI of terugkerende instabiele angina waarvoor urgente coronaire revascularisatie nodig was, gedurende 1 jaar follow-up.

Belangrijkste resultaten

Langetermijnontwikkeling van biomarkerwaarden

• Bij patiënten die de primaire uitkomstmaat bereikten (n=45), waren de gemiddelde waarden van NT-proBNP (P=0,006) en GDF-15 (P<0,001) in het eerste monster hoger dan die van de andere 799 patiënten. Er was geen verschil in de gemiddelde hs-cTnT- of hs-CRP-waarde in het eerste monster.
• De gemiddelde GRACE-score (Global Registry of Acute Coronary Events) bij studieaanvang was hoger bij patiënten die voldeden aan de primaire uitkomstmaat vergeleken met degenen die niet voldeden (121 vs. 94; P<0,001), en een groter deel van de eerste groep werd gecategoriseerd als “hoog GRACE-risico” (51% vs. 19%; P<0,001).
• Tijdens de follow-up waren de gemiddelde biomarkerwaarden hoger bij patiënten die de primaire uitkomstmaat bereikten vergeleken met patiënten zonder event. Er was geen duidelijk afwijkend tijd-tot-event-patroon in biomarkerwaarden tussen de groepen, behalve voor GDF-15, dat een significante gestage toename liet zien voorafgaand aan het optreden van de primaire uitkomstmaat, terwijl de waarde ervan aanzienlijk stabiel bleef bij eventvrije patiënten.

Associatie van serieel gemeten biomarkerwaarden met prognose

• Het optreden van de primaire uitkomstmaat was geassocieerd met een stijging van 1 SD in de waarde (op log-schaal) van hs-cTnT (HR: 2,09; 95%BI: 1,43-2,90; P<0,001), NT-proBNP (HR: 2,04; 95%BI: 1,35-2,08; P<0,001), hs-CRP (HR: 1,72; 95%BI: 1,04-2,79; P=0,039) en GDF-15 (HR: 2,24; 95%BI: 1,62-3,04; P<0,001).
• Na correctie voor de GRACE-score bleven deze associaties significant voor hs-cTnT (HR: 1,61; 95%BI: 1,02-2,44; P=0,045) en GDF-15 (HR: 1,81; 95%BI: 1,28-2,70; P=0,001), maar niet voor NT-proBNP of hs-CRP.
• In multimarkermodellen bleven hs-cTnT en GDF-15 sterke onafhankelijke prognostische factoren (alle P≤0,012), behalve wanneer hs-cTnT werd gecorrigeerd voor GDF-15 (P=0,070).

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op Eur Heart J Acute Cardiovasc Care.