Gunstige klinische effecten met nieuwe, krachtige TTR-stabilisator bij transthyretine-amyloïdcardiomyopathie

ATTRibute-CM: acoramidis (AG10) in patients with transthyretin amyloid cardiomyopathy

Gepresenteerd op het ESC-congres 2023 door: dr. Julian Gillmore - Londen, VK

Introductie en methoden

Transthyretine-amyloïdcardiomyopathie (ATTR-CM) is een ondergediagnosticeerde oorzaak van HF. Deze progressieve en dodelijke ziekte wordt gekenmerkt door de afzetting van TTR-amyloïd, dat bestaat uit verkeerd gevouwen TTR-aggregaten, in het hart. Een mogelijk therapeutisch middel is acoramidis, een zeer selectieve, krachtige, orale stabilisator van het TTR-eiwit.

De ATTRibute-CM-studie was een internationale, dubbelblinde, placebogecontroleerde fase 3-RCT waarin 632 patiënten met symptomatische ATTR-CM (wild-type of variant) en HF-symptomen van NYHA-klasse I-III werden gerandomiseerd in een 2:1-verhouding naar oraal acoramidis 800 mg tweemaal daags of placebo gedurende 30 maanden. Patiënten die de ATTRibute-CM-studie van 30 maanden hadden voltooid, konden deelnemen aan een open-label-uitbreidingsstudie van acoramidis.

De primaire uitkomstmaat werd bepaald door middel van een hiërarchische analyse met behulp van de Finkelstein-Schoenfeld-methode van totale sterfte, cardiovasculaire ziekenhuisopnamen, verandering in NT-proBNP (die de ernst van HF weergeeft) ten opzichte van de baselinewaarde en verandering in 6-minutenloopafstand (die de inspanningstolerantie weergeeft) ten opzichte van de baselinewaarde, alle na 30 maanden. Secundaire uitkomstmaten waren de componenten van de primaire uitkomstmaat, de Kansas City Cardiomyopathy Questionnaire Overall Summary-score (die de kwaliteit van leven weergeeft) en de TTR-serumwaarde.

Belangrijkste resultaten

• De hiërarchische analyse van de primaire uitkomstmaat toonde een winstratio ten gunste van acoramidis van 1,772 (95%BI: 1,417-2,217; P<0,0001), waarbij 58% van de winstratio-gelijkspellen werd verbroken door totale sterfte en cardiovasculaire ziekenhuisopnamen.
• De resultaten waren consistent in subgroepen, zoals ATTR-CM genotype, NT-proBNP-waarde en leeftijd.
• Positieve behandeleffecten werden ook gezien voor de secundaire uitkomstmaten, met beter behoud van inspanningstolerantie en kwaliteit van leven en een verminderde progressieve stijging van de NT-proBNP-waarde.
• De frequentie van nadelige events was evenwichtig verdeeld over beide studiearmen, en het aantal ernstige nadelige events was in het voordeel van acoramidis.

Conclusie

Bij ATTR-CM-patiënten had behandeling met acoramidis een gunstig effect op de hiërarchische samengestelde uitkomst van totale sterfte, cardiovasculaire ziekenhuisopnamen, verandering in HF-ernst of verandering in inspanningstolerantie vergeleken met placebo. Over het geheel genomen was acoramidis veilig en werd het goed verdragen.

- Onze berichtgeving is gebaseerd op de op het ESC-congres verstrekte informatie -