DOAC versus VKA voor linkerventrikeltrombus na MI

ACC.25 – In de RIVAWAR-studie onder patiënten die een MI hadden doorgemaakt, had rivaroxaban een vergelijkbare werkzaamheid als warfarine in het oplossen van een acute linkerventrikeltrombus na 3 maanden en een vergelijkbaar veiligheidsprofiel.

Deze samenvatting is gebaseerd op de presentatie van Jehangir Shah (Karachi, Pakistan) tijdens de ACC.25 Scientific Session - Efficacy Of Rivaroxaban Versus Warfarin In Patients With Acute Left Ventricular Thrombus Following Myocardial Infarction: An Open-label Randomized Controlled Trial RIVAWAR Trial Investigators.

Introductie en methoden

Na een MI kunnen patiënten een linkerventrikeltrombus (LVT) ontwikkelen. De standaardbehandeling bestaat uit een VKA, maar dit heeft verschillende beperkingen, zoals de noodzaak van regelmatige INR-controle. Directwerkende orale anticoagulantia (DOAC’s) worden steeds vaker gebruikt als alternatief. In de RIVAWAR-studie (Rivaroxaban vs. Warfarin in Acute Left Ventricular Thrombus Following Acute Myocardial Infarction) vergeleken Pakistaanse onderzoekers de werkzaamheid en veiligheid van rivaroxaban (DOAC) en warfarine (VKA) bij de behandeling bij patiënten met een acute LVT na een MI.

In deze monocentrische non-inferioriteitsstudie met open label (fase 4-RCT) werden 261 patiënten met een acute LVT die werden gediagnosticeerd tijdens de initiële ziekenhuisopname voor een acuut MI gerandomiseerd in een 2:1-verhouding naar rivaroxaban 20 mg per dag of warfarine (INR-streefwaarde: 2-3) gedurende 3 maanden. De primaire uitkomstmaat was resolutie van de LVT, zoals beoordeeld met echocardiografie, na 3 maanden (non-inferioriteitsmarge: 7%). Secundaire uitkomstmaten bestonden onder meer uit de incidentie van totale sterfte, MI, ischemische beroerte en ernstige bloedingen na 3 maanden.

Belangrijkste resultaten

• Na 1 maand werd resolutie van de LVT waargenomen bij 33 patiënten die rivaroxaban kregen (n=164; 20,1%) en bij 7 patiënten die behandeld werden met warfarine (n=84; 8,3%) (verschil: 11,8%; 95%BI: 1,2-2,2; OR: 2,41; 95%BI: 1,05-2,46; P=0,017).
• Er was geen verschil in LVT-resolutie na 3 maanden tussen de DOAC- en VKA-groep (95,8% vs. 96,6%; verschil: -0,8%; 95%BI: -5,7% tot 4,1%; OR: 0,98; 95%BI: 0,74-1,29; P=0,88).
• Wat betreft de secundaire uitkomstmaten, was er geen significant verschil in de incidentie van totale sterfte (3,5% vs. 3,3%; P>0,999), ischemische beroerte (3,5% vs. 1,1%; P=0,428) of ernstige bloedingen (2,3% vs. 1,1%; P=0,662).

Conclusie

In de RIVAWAR-studie onder patiënten met een LVT na een MI had rivaroxaban een vergelijkbare werkzaamheid als warfarine in LVT-resolutie na 3 maanden, met volledige resolutie bij >95% van de patiënten in beide groepen. Er waren geen aanwijzingen voor een verhoogd risico op sterfte, ischemische beroerte of ernstige bloedingen. Jehangir Shah concludeerde dat “deze bevindingen rivaroxaban ondersteunen als een realistisch alternatief (het is niet inferieur) voor warfarine, door een voorspelbare dosering te bieden en regelmatige INR-controle overbodig te maken bij patiënten met een LVT na een MI.”

- Onze rapportage is gebaseerd op de informatie die tijdens de ACC.25 Scientific Session is verstrekt -