GLP-1 receptoragonist geeft gewichtsverlies en metabole verbeteringen in HFrEF patiënten

In HFrEF patiënten met overgewicht en obese HFrEF patiënten resulteerde liraglutide in significante afname van lichaamsgewicht, HbA1c- en triglyceridenwaarden, in vergelijking met placebo.

Introductie en methoden

Liraglutide, een glucagon-like peptide-1 (GLP-1) receptoragonist, faciliteert gewichtsverlies in patiënten met overgewicht en obese patiënten met hypertensie, diabetes, of hyperlipidemie, maar het is niet duidelijk of het ook tot gewichtsverlies in patiënten met hartfalen (HF) leidt [1,2]. Deze posthoc analyse van de Functional Impact of GLP-1 for Heart Failure Treatment (FIGHT) studie [3] onderzocht of liraglutide is geassocieerd met meer gewichtsafname in patiënten met HF en verminderde ejectiefractie (HFrEF), in vergelijking met placebo.

FIGHT was een dubbelblinde, placebo-gecontroleerde, gerandomiseerde klinische trial met HFrEF patiënten met ziekenhuisopname voor HF in de afgelopen 14 dagen en voorschrijving van dagelijks minstens 40 mg furosemide of een vergelijkbaar loop diureticum voorafgaand aan opname. Patiënten met een recent acuut coronair syndroom of coronaire interventie, of met ernstige renale, hepatische of pulmonaire ziekte, maar ook diegenen met een intolerantie voor GLP-1 receptoragonisttherapie werden uitgesloten van de studie, waardoor een studiepopulatie van 300 deelnemers overbleef.

Patiënten werden 1:1 gerandomiseerd naar liraglutide getitreerd tot 1,8 mg/dag in de eerste 30 dagen of placebo voor zes maanden en gevolgd voor HF stabilisatie. In vergelijking met placebo had liraglutide geen significant effect op de primaire uitkomst; een ‘rank score’ op basis van drie hiërarchische componenten, namelijk tijd tot sterfte, tijd tot heropname voor HF en tijd-gemiddelde proportionele verandering in NT-proBNP niveaus van baseline tot 180 dagen (intention-to-treat analyse). De primaire uitkomst voor de huidige analyse bestond uit de verandering in lichaamsgewicht van baseline tot het laatste volbrachte studiebezoek terwijl de studiemedicatie nog genomen werd, in patiënten met minstens een studiebezoek (on-treatment analyse). Secundaire uitkomsten bestonden uit verandering in HbA1c- en triglyceridenwaarden.

Belangrijkste resultaten

• 247 patiënten met een gemiddelde leeftijd van 61 jaar hadden minstens een studiebezoek, van wie 123 liraglutide ontvingen en 124 placebo.
• In vergelijking met placebo, was liraglutide geassocieerd met een significante gewichtsafname vanaf baseline tot laatste studiebezoek, met een verschil van -4,10 lbs tussen de groepen (95%CI: -7,94 tot -0,25; P=0,0367), die bleef na verschillende correcties. Het procentuele verschil in gewichtsverandering tussen baseline en behandeling was -2,07% (95%CI: -3,86 tot -0,28; P=0,0237).
• De relatie tussen behandeling en gewichtsverlies werd niet gemodificeerd door BMI (P-interactie=0,57) of de aanwezigheid van diabetes (P-interactie=0,65).
• Er was een significant behandelverschil in HbA1c-waarden tussen liraglutide en placebo (-0,48%; 95%CI: -0,92 tot -0,04; P=0,033), en in triglyceridenwaarden (-33,1 mg/dL; 95%CI: -60,7 tot -5,6; P=0,019).
• Er was geen verschil tussen ernstige nadelige effecten tussen patiënten die liraglutide en placebo ontvingen (P>0,05 voor alle events).

Conclusie

Referenties

Download de slideVind dit artikel online op ESC Heart Failure