Invloed van timing van HF-verslechtering en behandeleffect van finerenon bij HFmrEF/HFpEF

Een secundaire analyse van FINEARTS-HF bij HFmrEF/HFpEF-patiënten toonde dat degenen met recente verslechtering van HF een hoger risico hadden op cardiovasculaire sterfte of HF-verslechtering, maar ook een groter absoluut voordeel leken te hebben van finerenon vergeleken met placebo.

Deze samenvatting is gebaseerd op de publicatie van Desai AS, Vaduganathan M, Claggett BL, et al. - Finerenone in Patients With a Recent Worsening Heart Failure Event: The FINEARTS-HF Trial. J Am Coll Cardiol. 2025 Jan 21;85(2):106-116. doi: 10.1016/j.jacc.2024.09.004

Introductie en methoden

Achtergrond

HF-patiënten met verslechtering van HF (worsening HF event, WHFE) lopen een verhoogd risico op cardiovasculaire events en mortaliteit [1-4]. In klinische richtlijnen wordt daarom aanbevolen de GDMT’s in het ziekenhuis of vroeg na ontslag te optimaliseren, met name bij patiënten met HFrEF [5,6]. Het gunstige effect van intensieve farmacotherapie bij patiënten met HFmrEF of HFpEF die recent een WHFE hebben doorgemaakt, dient echter nog te worden vastgesteld.

De FINEARTS-HF-studie (FINerenone trial to investigate Efficacy and sAfety superioR to placebo in paTientS with Heart Failure) liet recent zien dat de niet-steroïde-MRA finerenon het risico op de samengestelde uitkomstmaat van totale aantal WHFE’s of cardiovasculaire sterfte verlaagde vergeleken met placebo bij patiënten met HFmrEF/HFpEF [7].

Doel van de studie

In een vooraf gespecificeerde secundaire analyse van de FINEARTS-HF-studie onderzochten de auteurs de werkzaamheid en veiligheid van finerenon in relatie tot de timing van een WHFE.

Methoden

De FINEARTS-HF-studie was een internationale, dubbelblinde, placebogecontroleerde fase 3-RCT waarin 6001 HFmrEF/HFpEF-patiënten – zowel patiënten die in het ziekenhuis waren opgenomen als die op de polikliniek werden gezien – met HF-klachten van NYHA klasse II-IV, LVEF ≥40%, bewijs voor structurele hartziekte en een verhoogde NT-proBNP-waarde werden gerandomiseerd naar finerenon (maximale dosis: 20 of 40 mg eenmaal daags op basis van de eGFR) of placebo, naast de gebruikelijke zorg. De mediane follow-upduur was 32 maanden.

Uitkomstmaten

De primaire werkzaamheidsuitkomstmaat was een samengestelde uitkomst van cardiovasculaire sterfte of totale aantal (eerste en terugkerende) WHFE’s (d.w.z.: HF-ziekenhuisopname of urgent HF-bezoek). De belangrijkste secundaire werkzaamheidsuitkomstmaten waren de afzonderlijke componenten van de primaire uitkomstmaat, een samengestelde nieruitkomst (gedefinieerd als aanhoudende eGFR-daling ≥50%, aanhoudende eGFR-daling tot <15 ml/min/1,73 m² of start van chronische dialyse of niertransplantatie) en totale sterfte.

De primaire veiligheidsuitkomstmaat van de huidige analyse was de incidentie van nadelige events die leidden tot stopzetting van het studiegeneesmiddel. Andere veiligheidsuitkomstmaten waren nierdisfunctie, hypo- en hyperkaliëmie en hypotensie.

Belangrijkste resultaten

Werkzaamheid

• De tijd tussen het WHFE en de randomisatie was omgekeerd gerelateerd aan het risico op de primaire samengestelde uitkomstmaat, waarbij de incidentie varieerde van 24,4 per 100 patiëntjaren (95%BI: 21,4-27,8) voor patiënten die tijdens het WHFE waren geïncludeerd (n=749; 12,5%) of binnen 7 dagen na het WHFE (n=470; 7,8%) tot 11,3 per 100 patiëntjaren (95%BI: 10,2-12,4) voor patiënten die >3 maanden na het WHFE werden geïncludeerd (n=937; 15,6%) of die geen eerder WHFE hadden doorgemaakt (n=1817; 30,3%) (incidentieratio: 2,13; 95%BI: 1,82-2,55).
• Vergelijkbare patronen werden gezien voor de secundaire werkzaamheidsuitkomstmaten.
• Er was een trend tot een lager risico op de primaire uitkomstmaat met finerenon versus placebo bij patiënten die waren geïncludeerd <7 dagen van het WHFE (incidentieratio: 0,74; 95%BI: 0,57-0,95) of in de periode van 7 dagen tot en met 3 maanden van het WHFE (n=2028; 33,8%) (incidentieratio: 0,79; 95%BI: 0,64-0,97) vergeleken met patiënten die waren geïncludeerd >3 maanden of die geen eerder WHFE hadden (incidentieratio: 0,99; 95%BI: 0,81-1,21). Er werd echter geen formele statistische interactie waargenomen tussen de toegewezen behandeling en de tijd vanaf het WHFE (P voor interactie=0,07).
• De absolute risicovermindering met finerenon versus placebo was 7,8 per 100 patiëntjaren (95%BI: 1,4-14,1) voor patiënten die waren geïncludeerd <7 dagen van het WHFE, 4,6 per 100 patiëntjaren (95%BI: 0,3-8,8) voor degenen die waren geïncludeerd tussen 7 dagen en 3 maanden van het WHFE en 0,1 per 100 patiëntjaren (95%BI: -2,2 tot 2,4) voor degenen die waren geïncludeerd >3 maanden of die geen eerder WHFE hadden (P voor trend=0,011).

Veiligheid

• Het aantal nadelige events dat leidde tot stopzetting van het studiegeneesmiddel was hoger voor finerenon versus placebo bij patiënten die waren geïncludeerd >3 maanden of die geen eerder WHFE hadden (OR: 1,62; 95%BI: 1,06-2,47) in vergelijking met patiënten die <7 dagen van het WHFE waren geïncludeerd (OR: 0,94; 95%BI: 0,48-1,84) en patiënten die tussen 7 dagen en 3 maanden van het WHFE waren geïncludeerd (OR: 0,76; 95%BI: 0,44-1,33), maar deze trend was niet statistisch significant (P voor interactie=0,07).
• Er was ook geen formele statistische interactie tussen behandeling en tijd voor de andere veiligheidsuitkomstmaten (alle P voor interactie>0,05).

Conclusie

In deze vooraf gespecificeerde secundaire analyse van de FINEARTS-HF-studie onder patiënten met HFmrEF/HFpEF hadden deelnemers die <7 dagen van een WHFE waren geïncludeerd een 2 keer zo hoog risico op de primaire samengestelde uitkomstmaat van cardiovasculaire sterfte of totale aantal WHFE’s als degenen die waren geïncludeerd >3 maanden na het WHFE of die geen eerder WHFE hadden doorgemaakt. Behandeling met finerenon versus placebo leek dit risico in grotere mate te verlagen bij patiënten met een recent WHFE – zoals bleek uit de grotere absolute risicovermindering – hoewel een definitieve interactie tussen behandeling en tijd niet kon worden vastgesteld. De tijd tussen het WHFE en de randomisatie had ook geen invloed op het veiligheidsprofiel van finerenon.

Volgens de auteurs “onderstrepen deze resultaten dat het optreden van HF-verslechtering in welke context dan ook een duidelijk kantelmoment is in het risico voor patiënten met HFmrEF of HFpEF en aanleiding zou moeten zijn om intensivering van de behandeling te overwegen”.

Vind dit artikel online op J Am Coll Cardiol.

Referenties

1. Solomon SD, Dobson J, Pocock S, et al. Influence of nonfatal hospitalization for heart failure on subsequent mortality in patients with chronic heart failure. Circulation. 2007;116:1482–1487.
2. Greene SJ, Mentz RJ, Felker GM. Outpatient worsening heart failure as a target for therapy: a review. JAMA Cardiol. 2018;3:252–259.
3. Greene SJ, Bauersachs J, Brugts JJ, et al. Worsening heart failure: nomenclature, epidemiology, and future directions: JACC review topic of the week. J Am Coll Cardiol. 2023;81(4):413–424.
4. Vaduganathan M, Cunningham JW, Claggett BL, et al. Worsening heart failure episodes outside a hospital setting in heart failure with preserved ejection fraction: the PARAGON-HF Trial. JACC Heart Fail. 2021;9(5):374–382.
5. Heidenreich PA, Bozkurt B, Aguilar D, et al. 2022 AHA/ACC/HFSA guideline for the management of heart failure: a report of the American College of Cardiology/American Heart Association Joint Committee on Clinical Practice Guidelines. J Am Coll Cardiol. 2022;79(17):e263–e421.
6. McDonagh TA, Metra M, Adamo M, et al, ESC Scientific Document Group. 2023 focused update of the 2021 ESC Guidelines for the Diagnosis and Treatment of Acute and Chronic Heart Failure: Developed by the Task Force for the Diagnosis and Treatment of Acute and Chronic Heart Failure of the European Society of Cardiology (ESC) With the special contribution of the Heart Failure Association (HFA) of the ESC. Eur J Heart Fail. 2024;26(1):5–17.
7. Solomon SD, McMurray JJV, Vaduganathan M, et al. Finerenone in heart failure with mildly reduced or preserved ejection fraction. N Engl J Med. 2024;391:1475–1485.