PCSK9-remmer verlaagt MACE onafhankelijk van aantal metabole risicofactoren

Alirocumab vermindert MACE onafhankelijk van aantal metabole risicofactoren, maar absolute risicoreductie neemt toe met het aantal metabole risicofactoren, in een post hoc analyse van ODYSSEY OUTCOMES.

Metabolic risk factors and effect of alirocumab on cardiovascular events after acute coronary syndrome: a post-hoc analysis of the ODYSSEY OUTCOMES randomised controlled trial
Literatuur - Ostadal P, Steg PG, Poulouin Y, et al. - Lancet Diabetes Endocrinol. 2022;10:330-40. doi: 10.1016/S2213-8587(22)00043-2.

Introduction and methods

Achtergrond

Hoewel aangetoond is dat hoge-intensiteit statinetherapie het risico op MACE bij patiënten met het metabool syndroom en chronische coronair lijden (CAD) of acuut coronair syndroom (ACS) verlaagt, blijft het residuele risico bij mensen met het metabool syndroom hoog [1,2 ].

Achtergrond

Het doel van de studie was om de associatie tussen metabole risicofactoren en het risico op MACE te beschrijven bij patiënten met ACS die hoge-intensiteit of maximaal verdraagbare statinetherapie krijgen, evenals het bepalen van het effect van de PCKS9-remmer alirocumab op basis van het aantal aanwezige metabole risicofactoren.

Methoden

Dit was een post-hoc analyse van de ODYSSEY OUTCOMES-studie. ODYSSEY OUTCOMES was een gerandomiseerde, dubbelblinde studie waarin de werkzaamheid en veiligheid van alirocumab versus placebo werden vergeleken bij patiënten met recent ACS (in de voorafgaande 1-12 maanden) die werden behandeld met hoge intensiteit of maximaal verdraagbare statinetherapie [2]. Patiënten (≥40 jaar) met verhoogde atherogene lipoproteïnen niveaus werden gerandomiseerd naar 75 mg alirocumab elke 2 weken (n=9462) of placebo (n=9462). De follow-up bedroeg 2,8 (IQR 2,3-3,4) jaar.

Metabole risicofactoren werden gedefinieerd als bloeddruk ≥130/85 mmHg of behandeling met antihypertensiva, triglycerideconcentratie ≥150 mg/dL, HDL-c <40 mg/dL voor mannen en 50 mg/dL voor vrouwen, nuchtere plasma glucoseconcentratie ≥100 mg/dL of behandeling met glucose-verlagende medicatie en BMI ≥30 kg/m².

Uitkomstmaten

De primaire uitkomstmaat voor deze post-hoc analyse was een samengesteld eindpunt van sterfte door CAD, niet-fataal MI, fatale of niet-fatale ischemische beroerte, of onstabiele angina waarvoor ziekenhuisopname noodzakelijk was.

Het effect van alirocumab werd vergeleken in subgroepen van aantal metabole risicofactoren en tussen groepen ≥3 vs. < 3 metabole risicofactoren (≥3 risicofactoren komen overeen met de definitie van metabool syndroom). Ook werd een analyse uitgevoerd waarbij patiënten met diabetes werden uitgesloten aangezien diabetes een sterke onafhankelijke risicofactor voor CV events is.

Belangrijkste resultaten

• 41% van de patiënten in de alirocumabgroep en 41% van de patiënten in de placebogroep had ≥3 metabole risicofactoren.
• Met iedere extra metabole risicofactor (behalve laag HDL-c) in de placebogroep nam risico op MACE (7,8% in patiënten zonder risicofactoren tot 19.6% in patiënten met 5 risicofactoren (HR 1.18, 95%CI:1.13−1.24 per metabole risicofactor).

Subgroupen per aantal metabole risicofactoren

• Alirocumab verlaagde het relatieve risico op MACE onafhankelijk van aantal metabole risicofactoren (Pinteractie=0.77), maar absolute risicoreductie (aRR) nam toe met toenemend aantal metabole risicofactoren van aRR 0,74%(95%BI: -1,81 tot 3,29) met 0 risicofactoren tot aRR 3,90%, (95%BI:-1,45 to 9,25) met 5 risicofactoren (Pinteractie<0,001).
• Wanneer patiënten met ≥3 vs.<3 metabole risicofactoren werden vergeleken, was er een consistente relatieve reductie van MACE door alirocumab (HR 0,80, 95%BI:0,71-0,91 vs HR 0,90, 95%BI:0,79-1,02) en aRR was groter in patiënten met ≥3 metabole risicofactoren dan in diegenen <3 (2,60%, 95%BI:1,15-4,06 vs aRR 0,87, 95%BI:-0,19 tot 1,94, Pinteraction=0,08).

Analyse met uitsluiting van patiënten met diabetes

• Incidentie van MACE in de placebogroep nam toe met toenemend aantal risicofactoren (7,7% in patiënten zonder metabole risicofactoren to 14.6% in patiënten met 5 metabole risicofactoren).
• Alirocumab verlaagde het relatieve risico op MACE consistent onafhankelijk van aantal metabole risicofactoren, but aRR nam toe met toenemend aantal metabole risicofactoren (aRR: 0,91% [95%BI:-1,65 tot 3,47] voor patiënten zonder metabole risicofactoren tot 3,82% [95%BI: -4,14 tot 11,79] voor patiënten met 5 factoren Pinteractie<0.001).
• Gunstige effecten met behandeling van alirocumab bleken meer uitgesproken te zijn in patiënten ≥3 metabole risicofactoren (HR 0,73, 95%BI: 0,59-0,90) dan in patiënten<3 metabole risicofactoren (HR 0,93, 95%BI: 0,81-1,07) (Pinteractie=0,05). Ook was aRR met alirocumab hoger in patiënten ≥3 metabole risicofactoren (aRR 2,76, 95%BI: 1,04-4,49) dan in diegenen <3 metabole risicofactoren (aRR 0,54%,95%BI: -0,57 tot 1,64) (Pinteractie=0,04).

Conclusie

Referenties

Vind dit artikel online op Lancet Diabetes Endocrinol