Rivaroxaban in Patients Stabilized after a ST-Elevation Myocardial Infarction: Results from the ATLAS ACS 2-TIMI 51 Trial.

Mega JL, Braunwald E, Murphy SA, et al.
J Am Coll Cardiol. 2013;61:1853-9
 

Achtergrond

Het optreden van morbiditeit en mortaliteit na ST-segment elevatie myocardinfarct (STEMI) is geleidelijk afgenomen als gevolg van tijdige reperfusie en in-hospital behandeling met anticoagulantia en antiplaatjesbehandeling. [1,2] Tijdens en na een acute STEMI blijft echter een cumulatief risico van overlijden en ischemische events bestaan. [3]
In de ATLAS ACS-2-TIMI-51 (Anti- Therapy to Lower Cardiovascular Events in Addition to Standard Therapy in Subjects with Acute Coronary Syndrome–Thrombolysis In Myocardial Infarction-51) studie verminderde de nieuwe Xa remmer rivaroxaban terugkerende cardiovasculaire events over het spectrum van ACS. [4,5]
Dit onderzoek richtte zich op de vooraf gespecificeerde subgroep van ST-elevatie myocardinfarct (STEMI) patiënten bij wie antistollingstherapie van bijzonder belang is.
7817 patiënten in de ATLAS ACS-2-TIMI 51 presenteerden met een STEMI. Na stabilisatie (1 tot 7 dagen), werden zij gerandomiseerd naar tweemaal daags rivaroxaban 2,5 mg, 5 mg rivaroxaban of placebo.
 

Belangrijkste resultaten

• Bij patiënten met een STEMI verminderde rivaroxaban het primaire eindpunt van cardiovasculaire sterfte, hartinfarct of beroerte (ischemisch, hemorragisch of met onduidelijke oorzaak) versus placebo (ITT: 8,4% versus 10,6%, HR: 0,81, 95 % CI: 0,67-0,97, p = 0,019; mITT: 8,3% versus 9,7%, HR: 0.85, 95% CI: 0,70-1,03, p = 0,09) (figuur 1).
• Deze vermindering van het primaire eindpunt ontstond binnen de eerste 30 dagen (ITT en mITT: 1,7% versus 2,3%, HR: 0,71, 95% CI: 0,51-0,99, p = 0.042). Het primaire eindpunt trad op tijdens de behandeling met dubbele antiplaatjesbehandeling (ITT: 7,9% versus 11,9%, HR, 0,78, 95% CI: 0,64-0,94, p = 0,010; mITT: 7,7% versus 10,1%, HR, 0,82, 95%-BI: 0,67-1,01, p = 0.061).
• Beide doseringen vergeleken met placebo toonden gelijkwaardige reducties van het primaire eindpunt, zonder significante verschillen (ITT: 8,7% versus 8,2%, HR: 0,99, 95% CI: 0,80-1,24, p = 0,96; mITT: 8,8% versus 7,9%, HR: 0.99, 95% CI: 0,79-1,25, p = 0.95 voor de dosis van 2,5 mg en 5 mgrespectievelijk)
• Rivaroxaban 2,5 mg verminderde cardiovasculaire sterfte (ITT: 2.5% versus 4.2%, p = 0.006; mITT: 2.2% versus 3.9%, p = 0.006), wat niet werd waargenomen bij 5 mg rivaroxaban. Dit effect was consistent tijdens de behandeling met dubbele antiplaatjes therapie.
• Rivaroxaban versus placebo verhoogde niet-coronaire bypass grafting  Thrombolysis In Myocardial Infarction ernstige bloedingen (2,2% versus 0,6%, p <0.001) en intracraniële bloedingen (0,6% versus 0,1%, p = 0.015), zonder een significante toename van fatale bloedingen (0.2% versus 0.1%, p = 0,51).

Conclusie

De toevoeging van rivaroxaban 2,5 mg tweemaal daags is mogelijk een effectieve strategie om trombose te verminderen bij patiënten na een STEMI.
 

Referenties

1. Roger VL, Go AS, Lloyd-Jones DM, et al. Heart disease and stroke statistics--2012 update: a report from the American Heart Association. Circulation 2012;125:e2–220.
2. Nabel EG, Braunwald E. A tale of coronary artery disease and myocardial infarction. N Engl J Med 2012;366:54–63.
3. Fox KA, Anderson FA, Jr., Goodman SG, et al. Time course of events in acute coronary syndromes: implications for clinical practice from the GRACE registry. Nat Clin Pract Cardiovasc Med 2008;5:580-9.
4. Gibson CM, Mega JL, Burton P, et al. Rationale and design of the anti-Xa therapy to lower cardiovascular events in addition to standard therapy in subjects with acute coronary syndrome-thrombolysis in myocardial infarction 51 (ATLAS-ACS 2 TIMI 51) trial: a randomized, double-blind, placebo-controlled study to evaluate the efficacy and safety of rivaroxaban in subjects with acute coronary syndrome. Am Heart J 2011;161:815–21 e6.
5. Mega JL, Braunwald E, Wiviott SD, et al. Rivaroxaban in patients with a recent acute coronary syndrome. N Engl J Med 2012;366:9 –19.  
 

Klik door naar dit artikel op Pubmed