Genetische aanleg verandert het verhoogde CHD risico geassocieerd met roken

Introductie en methoden

De mate van nadelige uitkomsten bij patiënten met coronaire hartziekte (CHD) als gevolg van het roken van sigaretten verschilt per persoon. Roken modificeert het effect van het top single-nucleotide polymorfisme (SNP) rs4977574 op de chromosoom 9p21 locus, de sterkste CHD-geassocieerde locus. Gegevens tonen aan dat roken het verhoogde risico op CHD dat geassocieerd is met 1 of 2 risico-allelen, vermindert [1], maar de interactie tussen roken en een polygenetische risicoscore (PRS) voor CHD is niet getest.

In deze studie werden de associaties tussen roken en incidentie van CHD gestratificeerd op basis van PRS onderzocht, om te begrijpen of roken een interactie aangaat met PRS voor CHD. Verder werd geëvalueerd of genetische aanleg voor CHD verschilt naargelang rookgedrag en de interacties tussen elk van de CHD-geassocieerde SNPs en roken op het risico op CHD werden getest.

De Malmö Dieet- en Kankerstudie is een populatiegebaseerd prospectief onderzoek dat tussen 1923 en 1950 30447 personen wierf [2-4]. Baseline-gegevens werden verzameld tussen 1991 en 1996. Personen met aanwezig CHD, patiënten met ontbrekende gegevens over roken en ontbrekend of slechte kwaliteit DNA werden uitgesloten, waardoor een onderzoekspopulatie van 24443 personen overbleef. Deelnemers aan de studie werden gestratificeerd in 3 rookcategorieën op basis van de zelf gerapporteerde rookstatus: personen die nooit gerookt hadden, ex-rokers en huidige rokers.

Een PRS werd gecreëerd van 50 SNPs geassocieerd met CHD, die niveaus van genetische aanleg voor CHD weergeeft. Twee modellen werden getest: de eerste was inclusief baseline leeftijd, geslacht, opleiding, totale energie inname, fysieke activiteit en alcohol consumptie (model 1) en de tweede was inclusief model 1 met verdere aanpassingen voor CHD traditionele risicofactoren (model 2). CHD werd gedefinieerd als fataal of niet-fataal myocardinfarct, coronaire bypass-transplantaat, percutane coronaire interventie of sterfte vanwege ischemische hartziekte.

Belangrijkste resultaten

• Tijdens een mediane follow-up periode van 19.4 jaar, ontwikkelden 13.2% van de deelnemers CHD (21.1% van de mannen en 8.3% van de vrouwen).
• Er was een significante associatie tussen de PRS en CHD (OR per tertiel: 1.31; 95%CI: 1.25-1.37).
• Vergeleken met nooit-rokers hadden ex-rokers (OR: 1.19; 95%CI: 1.08–1.31) en huidige rokers (OR: 1.67; 95%CI: 1.52–1.85) een verhoogd risico voor CHD in model 1.
• Het verhoogde risico voor CHD veroorzaakt door roken werd veranderd door de PRS (Pinteraction=0.005 en 0.009 voor respectievelijk model 1 en 2).
• Vergeleken met nooit-rokers, hadden huidige rokers in het laagste tertiel van PRS een hoger CHD risico (OR: 2.01; 95%CI: 1.66–2.42) dan huidige rokers in het hoogste tertiel van PRS (1.44; 95%CI: 1.23–1.68). Een vergelijkbare, maar zwakkere trend werd gezien onder ex-rokers (ORs voor hoog/medium/laag tertiel PRS: respectievelijk 1.4/1.05/1.17).
• De interactie was sterker onder mannen (Pinteraction=0.001 en 0.001 voor respectievelijk model 1 en model 2) dan onder vrouwen (Pinteraction=0.44 en 0.67 voor respectievelijk model 1 en model 2).
• Het toevoegen van PRS aan het voorspellingmodel met traditionele risicofactoren verbeterde de discriminatie van het model (geïntegreerde discriminatie verbetering, IDI=0.007; P<0.0001). Stratificering door roken status toonde betere discriminatie door PRS onder nooit-rokers (IDI=0.012; P <0.0001) dan ex-rokers (IDI = 0.006; P<0.0001) en huidige rokers (IDI=0.004; P<0.0001).

Conclusie

Referenties

Download de slide Vind dit artikel online op Circ Genom Precis Med

Klik hier om de slide te bekijken