PCSK9-remmer verlaagt atherogene lipiden in T2DM patiënten met gemengde dyslipidemie
Effect of alirocumab on individuals with type 2 diabetes, high triglycerides, and low high‑density lipoprotein cholesterol
Literatuur - Colhoun HM, Leiter LA, Müller-Wieland D, et al., - Cardiovasc Diabetol. 2020. doi: 10.1186/s12933-020-0991-1Inleiding en methoden
Gemengde dyslipidemie, ofwel verhoogde plasma triglyceriden (TGs), TG-rijke lipoproteïnen (TRL) en TRL-cholesterol (TRL-c) niveaus en verlaagde niveaus van HDL-c, komt veel voor bij T2DM en verhoogt risico op atherosclerotische CVD (ASCVD) [1–3]. Patiënten met gemengde dyslipidemie kunnen een verhoogd aantal kleine LDL partikels met hoge dichtheid hebben [1, 8], weerspiegeld door hogere niveaus van ApoB, maar ze hebben niet noodzakelijkerwijs verhoogd LDL-c [7]. Wanneer LDL-c en ApoB niet overeenstemmen, worden non-HDL-c en ApoB gezien als sterkere voorspellers van CVD risico dan LDL-c [1, 9, 10].
De fase 3, gerandomiseerde, open-label, parallelle groep, multinationale ODYSSEY DM-DYSLIPIDEMIA studie onderzocht de 24 weken-durende behandeling met alirocumab, een PCSK9 remmer, vergeleken met standaard behandeling met ezetimibe, fenofibraat, omega-3, niacine en geen extra lipiden-verlagende therapie, bij volwassenen met T2DM en gemengde dyslipidemie (non-HDL-c ≥100 mg/dL en TGs ≥150 en<500 mg/dL) die een stabiele maximaal getolereerde statinedosis ontvingen [4-5]. De studie liet zien dat het primaire eindpunt van vermindering van non-HDL-c met alirocumab effectiever was dan standaardbehandeling (gemiddeld verschil van - 32,5% versus standaardbehandeling na 24 weken; P <0,0001) [5]. De huidige studie was een post-hoc analyse van 186 patiënten uit een totaal van 413 patiënten die deelnamen aan de ODYSSEY DM-DYSLIPIDEMIA studie. De 186 personen die in de huidige studie zijn onderzocht (gerandomiseerd naar alirocumab (n=128) of standaardbehandeling (n=58)) hadden hoger CVD risico, met non-HDL-c ≥100 mg/dL, TGs ≥200 mg/dL en HDL-c <40 mg/dL (mannen) of <50 mg/dL (vrouwen), vergeleken met de primaire trialpopulatie. Het doel van de huidige studie was om deze hoog risico subgroep nader te bestuderen met betrekking tot de effectiviteit van alirocumab, en om aanvullende analyses uit te voeren van andere lipiden. Primair eindpunt in deze studie was het percentage verandering, ten opzichte van baseline, in LDL-c, non-HDL-c, ApoB, Lp(a), TGs, TRL-c, HDL-c niveaus en LDL partikelaantal met alirocumab en met standaardbehandeling na 24 weken.
Belangrijkste resultaten
- Alirocumab verlaagde significant non-HDL-c (least squares [LS] gemiddeld verschil [SE]: - 35,0% [3,9]), ApoB (LS gemiddeld verschil [SE]: - 34,7% [3.6]), LDL-c (LS gemiddeld verschil [SE]: - 47,3% [5,2]), LDL partikelaantal (LS gemiddeld verschil [SE] - 40,8% [4,1]) en Lp(a) (gecorrigeerd gemiddelde [SE] - 29,9% [5,4]) van baseline tot week 24 versus standaardbehandeling (alle P-waardes <0,0001).
- Alirocumab verlaagde TGs sterker dan standaardbehandeling (gecorrigeerd gemiddeld verschil [SE]: - 5,0% [5,2] versus standaardbehandeling).
- Alirocumab verhoogde HDL-c significant vergeleken met standaardbehandeling (LS gemiddeld verschil [SE]: 7,9% [3,6]; P <0,05). Het LS gemiddeld verschil (SE) in TRL-c was significant verlaagd met alirocumab versus standaardbehandeling (- 9,9% [4,8]; P=0,0402).
- 67,9% van alirocumab-behandelde patiënten bereikte ApoB<80 mg/dL, vergeleken met 41,5% van de patiënten in groep van standaardbehandeling. 60,9% van alirocumab-behandelde patiënten bereikte non-HDL-c <100 mg/dL vergeleken met 32,0% van de personen in de groep van standaardbehandeling.
Conclusie
Behandeling met alirocumab, vergeleken met standaardbehandeling, verlaagde LDL-c, non-HDL-c, ApoB, Lp(a) en LDL partikelaantal en verhoogde HDL-c significant in een subgroep van patiënten met T2DM en gemengde dyslipidemie met hoger CV risico. Ook was het aantal patiënten dat een sterkere verlaging van ApoB en non-HDL-c bereikte hoger met alirocumab dan met standaardbehandeling.
Deel deze pagina met collega's en vrienden: